Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος ήταν ο πρώτος από μία σειρά πολέμων που έγιναν κατά την αρχαιότητα, με σκοπό τον έλεγχο του μαντείου των Δελφών. Θεωρείται ότι αυτός ο πόλεμος διήρκεσε από το 595 έως το 585 π.Χ. Ο πόλεμος πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στη συμμαχία των Θεσσαλών, των Σικυωνίων και των Αθηναίων, απέναντι στη Φωκική πόλη, Κίρρα. Αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου ήταν το γεγονός πως οι κάτοικοι της Φωκικής πόλης Κίρρας παρενοχλούσαν τους προσκυνητές του μαντείου των Δελφών. Τα βαθύτερα αίτια του πολέμου όμως βρίσκονταν στις φιλοδοξίες των Θεσσαλών να επικρατήσουν οριστικά στη Φωκίδα και να ελέγξουν το μαντείο των Δελφών, ενώ οι Σικυώνιοι είχαν στόχο να απαλλαγούν οριστικά από τους Κιρραίους πειρατές που δρούσαν στον Κορινθιακό κόλπο και είχαν εξελιχθεί σε απειλή γι’ αυτούς.
Κατά τα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ., οι Θεσσαλοί είχαν εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του ελλαδικού χώρου. Έχοντας επικρατήσει στα γειτονικά κράτη των Μαλιέων, των Αινιανών, των Περραιβών και των Δολόπων, είχαν εξασφαλίσει τον έλεγχο του Δελφικού συμβουλίου και ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν τη Δελφική Αμφικτυονία για δικούς τους σκοπούς. Κύριο εμπόδιο για τον έλεγχο του ίδιου του μαντείου αποτελούσαν οι Φωκείς που διατηρούσαν ακόμα την αυτονομία τους. Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, οι μόνες φωκικές πόλεις που δεν είχαν ακόμα υποταχθεί στους Θεσσαλούς ήταν η Κρίσα και το επίνειό της, Κίρρα.
Ο πόλεμος διήρκεσε δέκα χρόνια. Η Κίρρα πολιορκήθηκε και από τη στεριά και από τη θάλασσα Τελικά, υπέκυψε όταν οι πολιορκητές δηλητηρίασαν τις πηγές που τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη με δηλητήριο από το δηλητηριώδες φυτό ελλέβορο. Αυτό αποτελούσε μια συνηθισμένη τακτική για τους αρχαίους. Το φυτό αυτό ήταν ένα εξαιρετικά δραστικό δηλητήριο και εξολόθρευσε ολοσχερώς τον πληθυσμό της Κίρρας. Η καταστροφή της Κίρρας θεωρείται η πρώτη μαζικη καταστροφή πληθυσμού. Οργανωτής αυτού του σχεδίου φαίνεται πως ήταν ο Κλεισθένης της Σικυώνας αλλά, κατά τον Παυσανία, ήταν ο Αθηναίος Σόλων.
Οι πρόγονοι μας, που τόσο τους έχουμε υμνήσει για τον πολιτισμό και τις τέχνες τους, ήταν ιδιαίτερα πρωτοπόροι και στον τομέα των βιοχημικών όπλων. Παρά το γεγονός ότι ανδρεία μάχη για τους αρχαίους Έλληνες ήταν μόνο αυτή που γινόταν σώμα με σώμα, οι περιπτώσεις χρήσης βιοχημικών όπλων που αναφέρονται σε ιστορικά κείμενα είναι πολλές. Και τότε όπως και τώρα χρησιμοποιήθηκαν για την επικράτηση στη μάχη, με τον κάτοχο τους να εκμεταλλεύεται το φόβο του ασθενέστερου εχθρού.
Πηγές:
