Βγαίνοντας από τον Βόλο και ακολουθώντας τη διαδρομή προς το Νότιο Πήλιο, πάνω σε μια στροφή στα Λεχώνια, ο ταξιδιώτης μένει έκπληκτος βλέποντας ένα σπίτι που η όψη του δεν έχει την παραμικρή σχέση με την τυπική αρχιτεκτονική του Πηλίου.. Πρόκειται για εξαιρετικό δείγμα εκλεκτικισμού, σχεδιασμένο από τον Ιταλό μηχανικό Εβαρέστο ντε Κίρικο, τον πατέρα του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, την ίδια εποχή που κατασκεύαζε τη σιδηροδρομική γραμμή η οποία ενώνει τον Βόλο με τις Μηλιές, αλλά και τους σταθμούς του τρένου, στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Πρώτοι κάτοικοί του ήταν η οικογένεια Κοντού. Ο ίδιος ο Κοντός είχε υπηρετήσει ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη και εγκαταστάθηκε στα Λεχώνια όταν αποσύρθηκε. Η κακοδαιμονία του σπιτιού άρχισε ευθύς αμέσως με την κατοίκησή του. Κατά το μύθο, μια σαύρα έπεσε στην καράφα με το γάλα που θα έπιναν τα τρία παιδιά της οικογένειας. Πέθαναν από δηλητηρίαση γι αυτό και το ταφικό τους μνημείο, στο νεκροταφείο Βόλου, παρουσιάζει ακριβώς ένα τραπέζι, τρία καρεκλάκια, την καράφα και τη σαύρα στο χείλος της… Άλλες εκδοχές πάνω στο ίδιο θέμα είναι πως τα παιδιά δηλητηριάστηκαν από μια υπηρέτρια προκειμένου να κληρονομήσουν το σπίτι κάποιοι συγγενείς και μια ακόμα πως ένα κοινωνικό νόσημα (φυματίωση ή σύφιλη) ανάγκασε την οικογένεια να μετοικήσει… απόκομμα από την βολιώτικη εφημερίδα Αναμόρφωση της 11 Απριλίου 1896 περιγράφει την είδηση της κηδείας της δεύτερης κόρης του Κοντού. Η φυματίωση τον καιρό εκείνο, θεωρούνταν κοινωνικό στίγμα, και οι απομέιναντες ζωντανοί της οικογένειας προσπάθησαν να το αποφύγουν δημιουργώντας το θρύλο του δηλητηριώδους σαμιαμιδιού. Η οικογένεια εγκατέλειψε το σπίτι κατά το 1920.
Στη συνέχεια το σπίτι άρχισε ν' αλλάζει χέρια και οι ένοικοι να πεθαίνουν (κατά το μύθο ή την 
πραγματικότητα) αιφνιδίως ή τουλάχιστον με περίεργο τρόπο. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής η οικία Κοντού έγινε αρχηγείο της Γκεστάπο. Τα υπόγεια και ημιυπόγεια του σπιτιού έγιναν χώροι φύλαξης αλλά και βασανιστηρίων. Πολλοί ήταν εκείνοι που βασανίστηκαν εκεί ή δολοφονήθηκαν. Οι Γερμανοί μάλιστα, εγκαταλείποντάς την οικία, σκότωσαν και τις δύο τελευταίες ενοίκους της, τις οποίες και είχαν κρατήσει για να τους υπηρετούν.
Μετά τους Γερμανούς, το σπίτι το αγόρασε μια οικογένεια από την Αθήνα. Κατά την διάρκεια της ανακαίνισης πολλοί εργάτες πάθαιναν συχνά ατυχήματα, ένας εκ των οποίων πέθανε. Αφού τέλειωσε η ανακαίνιση και η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο σπίτι, μέσα σε χρονικό διάστημα 6 μηνών άρχισαν να συμβαίνουν τραγικά πράγματα. Τα παιδιά πέθαναν από διάφορες αρρώστιες η γυναίκα αυτοκτόνησε και ο άντρας πλέον στα χαμένα εγκατέλειψε το σπίτι και γύρισε στην Αθήνα. Το 1960 περίπου, το σπίτι πουλήθηκε σε κάποιον εργολάβο Κουτσιδάκη, ο οποίος επισκευάζοντάς το δε σεβάστηκε την αξία του ως μνημείο και χρησιμοποίησε τα χειρότερης ποιότητας υλικά. Στο σοβά χρησιμοποίησε υπολείμματα ασετιλίνης αντί για ασβέστη που τα έπαιρνε από το εργοστάσιο «Οξυγόνο» του Βόλου, οι τοιχογραφίες καταστράφηκαν όλες. Τρία χρόνια μετά, αρρώστησε κι αυτός και πέθανε. Οι κόρες του, πούλησαν το σπίτι στο δικηγόρο Κίμωνα Χατζησταματίου. Σήμερα ανήκει σε διαδημοτική συνεργασία όμορων δήμων, για να αναστηλωθεί και να λειτουργήσει ως Διαδημοτικό πνευματικό κέντρο. Το αρχοντικό χρησιμοποιήθηκε άλλοτε ως ξενοδοχείο και άλλοτε ως πολυκατοικία. Από το 1930 έως το 1940 περίπου κατοικήθηκε από τις οικογένειες: Ολύμπιου, συμβολαιογράφων Δημητριάδη και Ν. Κότζια, οι οποίοι είχαν και τα συμβολαιογραφεία τους εκεί, από το βουλευτή Κ. Σαμαρά και το δάσκαλο Μαυράκη.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ:
«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΥΤΟ ΑΝΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΝΤΟΥ. Η ΚΟΡΗ ΤΟΥΣ Η ΕΛΕΝΗ ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΣΤΟ ΒΟΛΟ ΤΟ 1881 ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 15 ΜΟΛΙΣ ΧΡΟΝΩΝ ΤΟ 1896 ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΑ ΑΙΤΙΑ... Η ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΕΘΑΝΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΤΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΦΙΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ... ΕΔΩ ΣΤΟ ΒΟΛΟ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΗ ΣΑΝ "ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΜΙΑΜΙΔΙ"... Ο ΜΥΘΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΣΑΜΙΑΜΙΔΙ ΗΠΙΕ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΝΑΝ ΑΠΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ... Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟ ΠΟΥ ΠΑΝΩ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ 
ΣΑΜΙΑΜΙΔΙ... ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ (ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΕΛΕΝΗ) ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΟΜΩΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΟΤΕ ΠΕΘΑΝΑΝ... ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ ΕΝΙΩΣΑ ΠΡΩΤΑ ΕΝΑ ΡΙΓΟΣ, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΤΡΟΜΟΣ... ΟΛΕΣ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΥΛΙΞΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟ ΦΟΒΟ... ΕΚΑΤΣΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΩΡΑ... ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΩΜΑΤΙΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ... ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ... ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΑΝΩ ΟΥΤΕ ΚΑΤΩ... Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΚΛΗΘΗΚΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ... ΕΝΩ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΠΑΝΩ... ΟΥΤΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΩ... ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΟ 1940 ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ... ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΥΤΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΟΝΤΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ... ΕΧΕΙ ΚΡΙΘΕΙ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΕΟ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΝΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ... ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ..»
Όσοι πήγαν να εξερευνήσουν το σπίτι είχαν περίεργες εμπειρίες, όπως τα κινητά τους έκλειναν η τελείωναν οι μπαταρίες από τους φακούς που είχαν μαζί. Επίσης τα άτομα που έχουν μπει μέσα ισχυρίζονται ότι όσο δυνατά και να φωνάξει κάποιος μέσα στο σπίτι, η φωνή του δεν ακούγεται έξω απ’ αυτό!
Σήμερα το αρχοντικό είναι ακατοίκητο και ερειπωμένο. Είναι από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα του νεοκλασικισμού. Περιλαμβάνει υπόγειο, ισόγειο, πρώτο όροφο και σοφίτα. Στο ισόγειο υπάρχει πλατιά είσοδος με σκάλα που οδηγεί στους ορόφους. Ανατολικά της εισόδου υπάρχουν σάλα, κουζίνα, τουαλέτα. Το ίδιο και δυτικά. Στον πρώτο όροφο περιμετρικά της κλίμακας υπάρχουν εννιά δωμάτια και δύο λουτρά. Στη σοφίτα περιμετρικά της κλίμακας υπάρχουν πέντε δωμάτια και λουτρό Στη σοφίτα έμεναν οι τρεις υπηρέτριες, όταν η οικογένεια Κοντού είχε το σπίτι. Η οικοδομή είναι κτισμένη με πέτρα και πορσελάνη, για αυτό και από τους σεισμούς δεν ρηγματώθηκε. Το αρχοντικό είχε ωραίο κήπο, βεράντες με κιόσκια, σιντριβάνι και δύο φοίνικες στην είσοδο. Ξεχωρίζει ακόμα και σήμερα για την ιδιαίτερη πλαστική του και χρωματική του διακόσμηση και επεξεργασία, τις ήρεμες προσόψεις και το εκλεκτικό ύφος που μαρτυρά την οικονομική άνεση και την κοινωνική θέση των κατοίκων του. Το αρχοντικό χαρακτηρίζεται από τη μορφολογική του αυτάρκεια, την άφθαρτη αισθητική του και τη δυναμική του πλαστικότητα. Αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα αριστούργημα της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, που επιβίωσε στο 
πέρασμα των χρόνων, σηματοδοτώντας την εποχή του.Το αρχοντικό αποτελεί μνημειακό πρότυπο για την περιοχή. Επιφορτισμένο με ιστορίες του υπερφυσικού που σχετίζονται με θανάτους και εκτελέσεις που έγιναν εκεί, το σπίτι, πέρα από την ανυπόκριτη αυτοδυναμία και τη ρομαντική έκφραση που προβάλλει, συνδυάζει και μία σκοτεινή γοητεία, που το κάνει να δεσπόζει με το στιβαρό του όγκο ακόμη πιο ιδιαίτερο και πιο επιβλητικό, προσελκύοντας το ενδιαφέρον πολλών επισκεπτών.
Ο μύθος που υπάρχει για πολλά εγκαταλελειμμένα σπίτια, διατηρεί το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων... με δέος, έρχονται σε επαφή με αυτά τα κτίρια, που δημιουργούν ιστορίες στο μυαλό του επισκέπτη... αφέλεια, ανοησία, ή αληθινά γεγονότα, οι απαντήσεις έρχονται από μέσα μας…
Περισσότερες λεπτομέρειες και άλλα φωτογραφίες του αρχοντικού δείτε ΕΔΩ.
Πηγές:
