Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη στην Κρήτη, αφού πρώτα την κατέστησε έγκυο, αυτή παντρεύτηκε το βασιλιά Αστέριο. Η Ευρώπη, από τη συνεύρεσή της με το Δία, απέκτησε τρία παιδιά: τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Επειδή, όμως, ο Αστέριος παρέμενε άκληρος, υιοθέτησε τα τρία αγόρια και τα όρισε κληρονόμους του.
Μετά το θάνατο του Αστέριου, ο Μίνωας διεκδικούσε το θρόνο της Κρήτης και, σαν απόδειξη του δικαιώματός του επί του θρόνου, κόμπαζε πως οι θεοί θα του έδιναν ό,τι τους ζητούσε. Προσευχήθηκε, λοιπόν, στον Ποσειδώνα να του στείλει μέσα από τη θάλασσα έναν ταύρο, με την υπόσχεση ότι δεν θα τον κρατήσει για τον εαυτό του, αλλά θα τον θυσιάσει στο θεό. Αμέσως τότε ένας λευκός ταύρος αναδύθηκε από τη θάλασσα! Επειδή ο ταύρος αναδύθηκε από την θάλασσα, πιστεύεται ότι ήταν ο ίδιος ο Ποσειδώνας. Μία άλλη θεώρηση λέει ότι ήταν ο ίδιος ο Δίας, καθώς οι Κρήτες πίστευαν πως ο ταύρος ήταν η παρουσία του μεγαλύτερου από όλους τους Θεούς. Τότε, όλοι οι Κρήτες αποδέχτηκαν τον Μίνωα για νόμιμο διάδοχο. Ο Μίνωας, όμως, θαμπωμένος από την ομορφιά του λευκού ταύρου, αρνήθηκε να θυσιάσει το ζώο και έσφαξε κάποιον άλλο ταύρο από τα βασιλικά κοπάδια.
Στο μεταξύ, ο Μίνωας είχε παντρευτεί την Πασιφάη, κόρη του Ηλίου και της νύμφης Κρήτης (ή αλλιώς Περσαΐδας). Ο Ποσειδώνας, που δεν ξεχνούσε την παλιά προσβολή, εμφύσησε σε αυτήν ερωτικό πόθο για τον ιερό ταύρο, θέλοντας να τιμωρήσει τον ανυπάκουο Μίνωα.
«Τι βλέπω, ω θεοί, πόσο συγκλονίζεται η ψυχή μου! Τα μάτια μου τα θαμπώνει η εξαίσια μορφή ενός ταύρου ολοζώντανου, αφροδίσιου, αξιέραστου, σαν τον Πλούτο, θα έλεγε κανείς. Χαμογελάει γλυκά σαν την Αφροδίτη και με το εκθαμβωτικό βλέμμα του Έρωτα. Από τα μάτια του στάζει ο πόθος του έρωτα, δεν συμπεριφέρεται σαν άγριο ζώο, δεν με κοιτάζει βλοσυρά από κάτω, παρά σαν ένα παλικάρι αφιερωμένο στις Χάριτες και στην Αφροδίτη. Η γοητεία λάμπει στο πρόσωπό του και τα μάτια του ακτινοβολούν γλυκύτητα... Ποιος θα με μεταμφιέσει σε αγελάδα για ν’ ανταμώσω μ’ αυτή τη μορφή τον ταύρο; Ή πώς μπορώ να μεταμορφωθώ σε αγελάδα; Η Ήρα θα μπορούσε να μου κάνει αυτή τη χάρη, όπως κι ο Δαίδαλος θα μπορούσε να πετύχει εκείνο. Η Ήρα μεταμόρφωσε την κόρη του Ίναχου σε αγελάδα, ενώ ο Δαίδαλος έφτιαξε από χαλκό έργα που ξεγελούσαν το μάτι…»
Η Πασιφάη, για να ικανοποιήσει τον πόθο της, ζήτησε από το διάσημο τεχνίτη Δαίδαλο να κατασκευάσει ένα ξύλινο ομοίωμα αγελάδας με τέσσερις τροχούς, μέσα στο οποίο κρύφτηκε με σκοπό να προσελκύσει τον ιερό ταύρο.
«Μα έλα εδώ εσύ, Δαίδαλε˙ τώρα έχεις την καλύτερη ευκαιρία να αποδείξεις πόσο πολυμήχανος καλλιτέχνης είσαι, δείξε και στον ταύρο τη μαστοριά με την οποία δουλεύεις το χαλκό, πολέμησε στο πλευρό της Αφροδίτης, βοήθησε τον Έρωτα και φτιάξε μια αγελάδα˙ κάνε την όσο μπορείς πιο όμοια με πραγματική, για να πετύχει το ομοίωμά σου το σκοπό του. Θα κυνηγήσεις τον ταύρο που εγώ δεν μπορώ να πιάσω, τον ποθητό ταύρο, τον ανέραστο. Ό,τι θα γίνει έπειτα, αυτό είναι δουλειά δική μου και του Έρωτα!»
Ο Δαίδαλος μετέφερε το ομοίωμα κοντά στο λιβάδι της Γόρτυνας, όπου έβοσκε ο λευκός ταύρος. Από την ένωση αυτή, γεννήθηκε ο Μινώταυρος. O Μίνωας, ακολουθώντας τη συμβουλή του μαντείου, φυλάκισε τον Μινώταυρο στον Λαβύρινθο. Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή…
Στην Πασιφάη αποδίδονταν, επίσης, γνώσεις αρχαίας μαγείας με την οποία και μπορούσε να θανατώνει κάθε γυναίκα που υποπτευόταν ως ερωμένη του Μίνωα. Μπορούσε να τις μεταμορφώνει σε φίδια ή οτιδήποτε άλλο προκειμένου να καταστήσει τον Μίνωα άγονο. Η Πασιφάη λατρευόταν κυρίως στη Κρήτη αλλά και στη Λακεδαίμονα ως μάντισσα και χρησμοδότρια. Στη δε Μεσσηνία, υπήρχε προς τιμή της άγαλμα της που βρισκόταν σε ιερό, παρακείμενο του Ναού του Ηλίου.
Επίλογος
Όπως προκύπτει από τον παραπάνω μύθο αλλά και από όλους τους υπόλοιπους μύθους, δεν υπήρχαν ταμπού στην ελληνική μυθολογία. Η σημασία της ήταν καθαρά διδακτική. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές, η ελληνική μυθολογία έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην ευρύτερη αγωγή και παιδεία του ανθρώπου εξαιτίας της σημασίας του εύρους και του βάθους που αυτή έδωσε στις ανθρώπινες αξίες. Ο άνθρωπος που προβάλλει αποτελεί αφ’ εαυτού μια παιδεία.
Εάν οι μύθοι υπήρξαν οδηγοί της ανθρώπινης ζωής, αυτό το έκαναν αβίαστα και με πνεύμα ελευθερίας, χωρίς προσπάθεια επιβολής. Συντέλεσαν και συντελούν στη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα προβάλλοντας τη θέση του ανθρώπου απέναντι στους Θεούς και στο Σύμπαν.
Οι ήρωες του παρελθόντος διατηρούν την ατομικότητά τους αλλά ταυτόχρονα γίνονται τύποι του ανθρώπινου πεπρωμένου και παραδείγματα των σχέσεων του ανθρώπου με τους Θεούς. Ο καθένας μπορεί να βρει σ’ αυτούς κάτι που να τον αγγίζει, ενώ πίσω και πέρα από τα «ψέματα» τους βρίσκεται το καθολικό και παγκόσμιο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η παιδευτική αξία των μύθων –και ιδιαίτερα των ελληνικών– θα πρέπει να αναζητηθεί στη σημασία που έχουν ή που μπορούν να πάρουν, όταν τους προσεγγίζει κανείς στο συναισθηματικό «φορτίο» που μεταφέρουν και στην καλλιέργεια της ανθρώπινης φαντασίας που προσφέρουν.
Πηγές:
http://www.hellenicaworld.com/
