Κάτι φιλαράκια που λέτε, μου ζήτησαν να γράψω για το θέατρο.... Θέμα ανεξάντλητο και συνάμα αδιάφορο για άλλους ανθρώπους. Δεν τους αδικώ. Εδώ, δεν ξέρουμε αν θα γεμίσει ο τέντζερης την επόμενη μέρα, αν θα ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας, με το θέατρο θα ασχολούμαστε;
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να αναφερθώ σε μία είδηση που είδα φευγαλέα, μα την κράτησα στη μνήμη μου. Σε κάποια παράσταση, πριν από μερικούς μήνες, ζητήθηκε από τους θεατές αντί να πληρώσουν εισιτήριο, να πηγαίνουν στο ταμείο σακκούλες με τρόφιμα για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Το θέατρο λοιπόν εκτός από πνευματική τροφή, μπορεί να προσφέρει και υλική βοήθεια, κατά περίπτωση και όταν αυτό είναι εφικτό.
Και αλήθεια αναρωτιέμαι μερικές φορές, μπορεί τελικά η τέχνη, το θέατρο να παρηγορήσει, ν'ανακουφίσει έστω και λίγο τον σημερινό άνθρωπο, με όλα αυτά που βιώνει;
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, που πραγματοποιήθηκε το 1935.
"Ένας λαός που δε βοηθάει και δεν υποστηρίζει το θέατρό του, αν δεν είναι νεκρός είναι ετοιμοθάνατος, όπως και το θέατρο που δεν αποδίδει τον κοινωνικό παλμό, τον ιστορικό παλμό, το δράμα των ανθρώπων και το ειδικό χρώμα της πατρίδας και του πνεύματός της με το γέλιο ή με το δάκρυ, δεν έχει δικαίωμα να λέγεται θέατρο· πρέπει να λέγεται αίθουσα παιχνιδιών ή τόπος για να συντελείται η φριχτή αυτή πράξη
που λέγεται " σκοτώνω την ώρα μου".
Τα συμπεράσματα δικά σας.......
Αγάπη Κ.
