Στη δεκαετία του 1980, η τεχνολογία του ψηφιακού δίσκου (CD) ήταν ήδη αρκετά ανεπτυγμένη και εμπορικά βιώσιμη. Η ολλανδική εταιρεία Philips και η γιαπωνέζικη Sony τέθηκαν επικεφαλής στην αγορά του ήχου και των ηλεκτρονικών. Η Sony παρουσίασε ένα πρότυπο ψηφιακού δίσκου διαμέτρου 120 χιλ, με χωρητικότητα 74 λεπτών. Από την πλευρά της, η Philips ανέπτυξε ένα πρότυπο 115 χιλ, και δυνατότητα μουσικού περιεχόμενου διάρκειας 60 λεπτών. Το πρότυπο της Sony ήταν αυτό που τελικά επικράτησε και κυριαρχεί στην τεχνολογία τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια. Το χαρακτηριστικό που τράβηξε την προσοχή στο εν λόγω CD είναι η χωρητικότητα των 74 λεπτών. Γιατί ο αριθμός αυτός μοιάζει αυθαίρετος; Η Sony υποστήριξε την επιλογή της λέγοντας πως ένας μόνο δίσκος μπορούσε να περιλάβει κάποια από τα μεγαλύτερα έργα της παγκόσμιας μουσικής, μεταξύ άλλων, σύμφωνα με τον πρόεδρό της Norio Ohga, και την Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν. Οι φιλόμουσοι γενικά συμφωνούν πως η ηχογράφηση αυτού του μνημειώδους έργου έλαβε χώρα το 1951 με διευθυντή ορχήστρας τον Γερμανό Wilhelm Fυrtwangler με την ευκαιρία της επαναλειτουργίας του Φεστιβάλ του Μπάιροϊτ μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το φεστιβάλ αυτό, στην ομώνυμη γερμανική πόλη, φιλοξενούσε από το 1876 ετήσιες παραστάσεις των οπερών του Ρίχαρντ Βάγκνερ, αλλά εξαιτίας της φιλοναζιστικής συμπεριφοράς των κληρονόμων του, είχε μεταβληθεί σε σύμβολο ενός επιθετικού και φιλοπόλεμου πανγερμανισμού. Η επαναλειτουργία του, που περίμενε με λαχτάρα όλη η Γερμανία, αποτέλεσε σημείο καμπής για ένα έθνος ισοπεδωμένο και ταλανισμένο από ενοχές, το οποίο μέσω της Ενάτης συμφωνίας, έργου σπουδαίου και παγκόσμιου, με επιστέγασμα τον αθάνατο Ύμνο προς τη χαρά, διεκδικούσε ξανά τη θέση του στο σύνολο των πολιτισμένων κρατών του κόσμου και γύριζε σελίδα αφήνοντας πίσω ένα τραγικό πρόσφατο παρελθόν. Η στιγμή ήταν, λοιπόν, ιστορική, και ο Fυrtwangler με τους σολίστες του στάθηκαν στο ύψος τους, με μια ερμηνεία τόσο συγκλονιστική, με τόσο συγκινητικό αντίκτυπο που στο τέλος το κοινό, συνεπαρμένο, έμεινε για ένα διάστημα αμίλητο για να ξεσπάσει αργότερα σε χειροκροτήματα και επευφημίες που κράτησαν σχεδόν μία ώρα. Φυσικά, οι τεχνικοί του ήχου που ήταν υπεύθυνοι για την εγγραφή της συναυλίας παρέλειψαν το τελευταίο αυτό μέρος, και η Ενάτη του Furtwangler στο Μπάιροϊτ απαθανατίστηκε σε ηχογράφηση... 74 λεπτών.
Πηγές:
1) Από το βιβλίο «Η αρμονία είναι αριθμητική» Μουσική και μαθηματικά. Javier Arbones - Pablo Milrud. Σελίδα 115. Εκδόσεις 4π. ISBN 978-960-488-770-5
2) gizmodo.com
Υ.Γ. Διαβάστε και την εκδοχή του άρθρου απο το gizmodo.com.
