Τα μεσαιωνικά χρόνια αρχίζουν το 395 μ.Χ. (τότε που χωρίστηκε το μεγάλο Ρωμαϊκό κράτος σε Ανατολικό και Δυτικό), και κρατούν ως τον χρόνο που μας πήραν την Πόλη, το 1453, οι Τούρκοι… Κείνα λοιπόν τα χρόνια, τα μεσαιωνικά όπως είπαμε, είχαν αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα οι ονομαζόμενοι αλχημιστές.
Οι αλχημιστές ήταν οι πρόγονοι, ας πούμε, των σημερινών χημικών. Πίστευαν πως θα καταφέρουν να βρουν «τη φιλοσοφική λίθο», που αυτή είχε τη δύναμη, λέγανε, να μετατρέπει τα διάφορα μέταλλα σε χρυσάφι. Είχαν εργαστήρια για το βράσιμο των μετάλλων, και γενικά οι απασχολήσεις τους, οι προσπάθειες τους, αν και δεν βασίζονταν στις επιστημονικές μεθόδους της σύγχρονης χημείας, έμοιαζαν πολύ με αυτές. Οι αλχημιστές ήταν ένα είδος μάγοι, πιστεύανε και σε μαγικές επεμβάσεις, σε μάγια, όπως πιστεύει και σήμερα ο αμόρφωτος λαός… Εντούτοις όμως οι αλχημιστές, με τις αλχημείες τους, και με τις μαγείες τους, και ενώ γυρεύανε να βρούνε τον τρόπο να φτιάχνουνε χρυσάφι, ανακάλυψαν ένα σωρό πράγματα χρήσιμα.
Βράζοντας το ένα και βράζοντας το άλλο, βρήκαν πώς να κάνουν το οινόπνευμα, που σήμερα δε λείπει από κανένα σπίτι. Το βάζουμε πλέον πάνω σε χτυπήματα σαν αντισηπτικό. Και εκτός από φαρμακευτική χρήση, το χρησιμοποιούμε και σε πλήθος άλλους βιομηχανικούς κλάδους, όπως είναι η μυροποιία, οι μυρουδιές, δηλαδή, οι κολόνιες… Το οινόπνευμα επίσης είναι το κύριο συστατικό στα οινοπνευματώδη ποτά… Άλλοτε κι από δαύτα τρία-τέσσερα μόνο ξέραμε: τη μαστίχα το κονιάκ… Τώρα γίνανε αμέτρητες ποικιλίες, με μύρια ονόματα, που να τα ξέρεις…. Οι αλχημιστές χρησιμοποίησαν και το θειικών οξύ, ο κόσμος το λέει βιτριόλι, που σήμερα χρησιμοποιείται πλατιά. Και άλλες ουσίες βρήκαν οι αλχημιστές… έτσι που δικαίως να τους θεωρούν ως τους πρώτους χημικούς.
Πηγή:
1. Νεανική βιβλιοθήκη, γνώσεις, Έλλη Αλεξίου, Ρωτώ και Μαθαίνω, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-0187-5
