Τις περισσότερες φορές, οι εκπαιδευτικοί αλλά και η κοινωνία δείχνουν την ευαισθησία τους, όταν πρόκειται για παιδιά με αισθητηριακές ή κινητικές αναπηρίες, αφού οι ιδιαιτερότητες των παιδιών είναι εμφανείς. Επιπλέον, οι μαθησιακές και γνωστικές δυσκολίες αναγνωρίζονται ευρέως στην εποχή μας, ιδιαιτέρως όταν αυτές εμποδίζουν την ακαδημαϊκή και σχολική επίδοση των παιδιών.
Ωστόσο, οι μαθητές με συμπεριφοριστικές ή συναισθηματικές δυσκολίες συχνά παρερμηνεύονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο αλλά και από τους εκπαιδευτικούς, διότι μπορεί να βρίσκονται σε ένα ικανοποιητικό γνωστικό επίπεδο και να εξελίσσονται φυσιολογικά μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά όμως αδυνατούν να υπακούσουν τους εκπαιδευτικούς κανόνες και έχουν δυσκολίες στις κοινωνικές τους σχέσεις.
Αποτελεί κοινό φαινόμενο, ειδικά για παιδιά προσχολικής ηλικίας να είναι αεικίνητα, ενεργητικά και να πηγαίνουν από τη μία δραστηριότητα στην επόμενη, στην προσπάθειά τους να αντιληφθούν το περιβάλλον γύρω τους. Επίσης, πολύ συχνά, πολλά παιδιά βαριούνται όταν κάνουν δραστηριότητες που δεν τα ενδιαφέρουν. Ωστόσο, εάν κάποιο παιδί είναι πολύ πιο ενεργητικό από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του (ή αντίθετα πιο υποτονικό), όταν αδυνατεί να κρατήσει την προσοχή του και τη συγκέντρωση του στη ολοκλήρωση δραστηριοτήτων ή εργασιών, όταν δεν μπορεί να ελέγξει τη συμπεριφορά του και τον εαυτό του, ενδεχομένως να υπάρχει πρόβλημα.
"Η διάσπαση προσοχής έχει αίτια βιολογικά, ψυχολογικά ή και κοινωνικά, ανάλογα με το περιβάλλον του κάθε παιδιού. Τόσο τα φυσικά αίτια, όπως ένα γενετικό πρόβλημα ή μια εγκεφαλική διαταραχή, όσο και το κοινωνικό περιβάλλον του παιδιού, ο τρόπος που οι γονείς το ανατρέφουν ή τα ερεθίσματα που λαμβάνει παίζουν σημαντικό ρόλο στη συγκεκριμένη περίπτωση" ( Munden & Arcelus, 1999).
Θεωρώ πως οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να βλέπουν τα παιδιά που έχουν κάποια δυσκολία σαν κανονικά παιδιά και όχι σαν παιδιά με σύνδρομα ή δυσλειτουργίες. Ο κοινωνικός διαχωρισμός εντός της τάξης νομίζω πως δεν έχει καμία θέση στο σχολείο της γενιάς μας, καθώς οι τρόποι και οι μονάδες διδασκαλίας έχουν λάβει μια διαφορετική μορφή από το σχολείο της αποστήθισης και του "παπαγαλισμού". Το να βάζουμε στα παιδιά “ταμπέλες” μας εμποδίζει να κάνουμε σωστά και αποτελεσματικά τη δουλειά μας.
