Το θολό τοπίο της ανεργίας
Ένας άνθρωπος που δεν εργάζεται, στη σημερινή εποχή ζει μια πρωτόγνωρη κοινωνική περιθωριοποίηση, η οποία μοιάζει με «κοινωνικό θάνατο». Στον ιδιόμορφο αυτό θάνατο, οδηγούν η αποξένωση του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό και η μη πραγμάτωση του Εγώ, κυρίως μέσα από τον εργασιακό τομέα. Η κατάσταση επιδεινώνεται περισσότερο όταν και η σκιά της φτώχειας κάνει την εμφάνισή της.
Από την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης, ο άνθρωπος βυθίζεται στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση και μεταμορφώνεται σε έναν «μεροκαματιάρη». Η ανασφάλεια και η στέρηση συνοδεύονται από ένα βαθύ αίσθημα αχρηστίας λόγω της διαρκούς αδράνειας.
Το τοπίο της ανεργίας για έναν άνθρωπο γίνεται ακόμα πιο θολό όταν συνειδητοποιεί την αδυναμία απόλαυσης κοινωνικών αγαθών, γεγονός το οποίο δημιουργεί συναισθήματα έντονης εσωτερικής αυτοενοχοποίησης.
Ανεργία και διαπροσωπικές σχέσεις
Το θέμα της ανεργίας δεν είναι δυνατό να μην πλήττει και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ειδικά στη σημερινή εποχή, ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του είτε αρπάζοντας τη δουλειά από κάποιον άλλο είτε εξασφαλίζοντας κάποιο κοινωνικό επίδομα. Χάθηκε η αίσθηση του ότι «ζούμε όλοι μαζί», της αποδοχής κοινού αγαθού. Ο φτωχός κι ο άνεργος αποκλείονται πλέον από το κοινωνικό συμβόλαιο δεδομένης της απουσίας πίστης σε κοινές αξίες και της έλλειψης εμπιστοσύνης στον πλησίον ή στους θεσμούς.
Οι αρνητικές επιπτώσεις της ανεργίας
Ο σύγχρονος φτωχός άνθρωπος δεν είναι κάποιος με λιγοστά χρήματα. Είναι ουσιαστικά ένας «άλλος άνθρωπος». Η εισοδηματική φτώχεια καταλήγει με γοργά βήματα σε πνευματική φτώχεια και άρνηση των κοινών αξιών του κοινωνικού συνόλου. Δε μοιραζόμαστε πλέον κοινούς μύθους, κοινές κοσμοαντιλήψεις και συναισθήματα φιλαλληλίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο φτωχός νιώθει απόλυτα δικαιολογημένος στο να απορρίψει τις λειτουργικές αξίες της κοινωνίας.
Η κοινωνική εξορία είναι σε τελική ανάλυση ο δρόμος που πρέπει να βαδίσει ο φτωχός και άνεργος άνθρωπος, από τη στιγμή που θεωρείται άχρηστο σκουπίδι ή αμελητέα ποσότητα. Η απάντηση σε αυτό το δηλητηριώδη τρόπο σκέψης είναι η προβολή ενός πολίτη «ελεύθερου μέσα στην κοινωνία». Ένας πολίτης που δε θα υφίσταται καταπίεση και βία, αποκλεισμούς και δε θα βιώνει την αλλοτρίωση, την ανομία και τη χειραγώγηση.
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το κοινωνικό μας χρέος
Στο άρθρο 22 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ορίζεται ότι ο καθένας, ως μέλος της κοινωνίας, έχει δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλεια και στην ικανοποίηση των βασικών του δικαιωμάτων, ώστε να διαφυλαχθεί η αξιοπρέπειά του και να αναπτυχθεί ελεύθερα η προσωπικότητά του. Η φτώχεια όμως, η ανεργία, το περιθώριο συνιστούν καταστάσεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το χρέος του καθενός από εμάς είναι να διαφυλάξουμε, όσο μπορούμε, το αίσθημα ασφάλειας και αξιοπρέπειας για κάθε άνθρωπο στην κοινωνία που ζούμε. Μέσα από την προσωπική μας στάση, να δείξουμε ότι δεν είναι το χρήμα και η καριέρα ενός ανθρώπου τα απαραίτητα στοιχεία ένταξης στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Με βασικά εργαλεία τη δημιουργικότητα και την αλληλεγγύη, είναι δυνατό να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και τα ταλέντα τους αρκετοί άνθρωποι που λίγο πριν ζούσαν στο σκοτάδι της εργασιακής ανασφάλειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Πολλές φορές, μία απλή παρακίνηση και λίγη ενθάρρυνση στο συνάνθρωπό μας αρκεί για να του δώσουμε φτερά!!!
ΠΗΓΗ
1. ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ. ΤΜΗΜΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ, ΑΤΕΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (2007).
