H ποδηλατική μας επίσκεψη για πρώτη φορά στο Φαράγγι του Κάκαβου στην Οίτη...ήταν απλά μια περιπέτεια! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
5 μάχιμοι ποδηλάτες ξεκινήσαμε από τη Λαμία με σκοπό να επισκεφθούμε το φαράγγι του Κάκαβου, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 600μ. πάνω από το χωριό Μεξιάτες (αυτά από το Google Earth!!). Η στάση μας στο καφενείο των Μεξιατών για καφεδάκι μας εφοδίασε και με τις πρόσθετες λεπτομέρειες και πληροφορίες που χρειαζόμασταν για την επιτυχία της βόλτας (μια συζήτηση με τον καφετζή αρκούσε τελικά!).
Ο δρόμος που επιλέξαμε ξεκινά από το γήπεδο των Μεξιατών και αρχικά παρουσιάζει ελαφριά ανηφορική κλίση. Στη φάση αυτή συναντήσαμε αρκετές πινακίδες που μας καθοδήγησαν σωστά. Ποδηλατώντας για τρία χιλιόμετρα περίπου αντικρίσαμε από μακριά το φαράγγι του Γερακάρη, μια καλή ιδέα για μία επόμενη βόλτα. Από το σημείο αυτό και μετά ξεκινάει το "μανίκι" της χωμάτινης ανηφόρας και των απανωτών ζιγκ ζαγκ. Σε κάθε στάση για ξεκούραση, (μη μας ρωτήσετε πόσες- ντρέπομαστε να πούμε...) αναφωνούσαμε "Μα πού είναι; Ούτε ταμπέλα πια, ούτε μια ένδειξη ότι πάμε καλά!" Μετά από κόπους και βάσανα, νάσου και μία εικόνα της Παναγίας καρφωμένη στο βράχο! Ένα καλό σημάδι που μας έκανε να συνεχίσουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία.
Στο τέλος του μονοπατιού νάσου και το εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. "Ωχ, τι έγινε! Πού είναι το φαράγγι; Πρέπει να είμαστε τελείως λάθος...". Απογοητευμένοι και πεπεισμένοι ότι κάπου το προσπεράσαμε λέγαμε: "Τόσο κόπο με το ποδήλατο για να μη το δούμε;". Αποφασίσαμε να καθίσουμε εκεί για φαγητό και ξεκούραση, πρωτού κινήσουμε το δρόμο της επιστροφής.
Ήμασταν σε υψόμετρο περίπου 600μ. και ακριβώς από πάνω μας ξεκινούσε δάσος με έλατα. Από τον Άϊ Γιαννάκη (έτσι αποκαλούν το εξωκλήσι οι ντόπιοι), χαζέψαμε την κοιλάδα του Σπερχειού ποταμού, τον Κάμπο της Λαμίας, μέχρι και το Μαλιακό Κόλπο. Η αίσθηση ήταν σα να βρίσκεσαι σε αεροπλάνο λόγω της καθετότητας του βουνού. Απίστευτη θέα, που μόνο για αυτήν άξιζε όλη αυτή η ταλαιπωρία! Στο ξωκλήσι υπήρχε υποδομή για υπαίθριο ψήσιμο καθώς και κατάλυμα με τζάκι, κρεβάτια, κουβέρτες, παγκάκια και τραπέζια. Τέλεια επιλογή για διανυκτέρευση και ψήσιμο, με την πρώτη ευκαιρία!
Αφού ξεκουραστήκαμε λιγουλάκι, αρχίσαμε τις βόλτες γύρω από το εξωκλήσι, σίγουροι ότι από ώρα σε ώρα θα γυρνούσαμε άπραγοι. Ξάφνου, βρέθηκε μπροστά μας ένα πολύ στενό μονοπάτι (ένας άνθρωπος χωρούσε με τα ζόρι), σηματοδοτημένο με κόκκινη μπογιά. "Ώπα, αυτό πρέπει κάπου να οδηγεί", σκεφτήκαμε. "Ας το εξερευνήσουμε...". Προχωρώντας, αρχίσαμε να ακούμε ήχους από ορμητικά νερά χωρίς να βλέπουμε όμως "φως στο τούνελ"! Το μονοπάτι πανέμορφο, γραφικό, με περίεργα φυτά, αρκετά γλιστερό (ψιχάλιζε εκείνη τη μέρα).
Στο τέλος του μονοπατιού, αντικρίσαμε μαγεμένοι ένα ονειρεμένο μέρος: ήταν το φαράγγι του Κάκαβου!!! Όλη η κούραση και απογοήτευση που υπήρχε προηγουμένως έσβησε μονομιάς! Το φαράγγι ήταν πολύ πιο όμορφο σε σχέση με τις φωτογραφίες που είχαμε δει. Mοναδικό, επιβλητικό, ένα θαύμα της φύσης σμιλευμένο από το νερό μέσα στους αιώνες. Χωρίς πολλή σκέψη, βγάλαμε παπούτσια και κάλτσες ώστε να περπατήσουμε λίγο πάνω στα πολύ επικίνδυνα και γλιστερά βράχια. Ένας από εμάς, από απροσεξία, γλίστρησε μέσα στο νερό και ευτυχώς το μόνο που έπαθε ήταν να γίνει...παπί!
Για να δεις κανονικά το φαράγγι, πρέπει να κάνεις καταρρίχηση, δηλ. κατέβασμα με ειδικό εξοπλισμό όπως σκοινιά, κράνος κλπ. Μόλις το 2003, οι πρώτες ομάδες καταρρίχησης το σηματοδότησαν και το "κάρφωσαν" και από τότε είναι ένας δημοφιλής προορισμός για τους λάτρεις του αθλήματος. Να σημειωθεί ότι η Οίτη μας έχει και άλλα εντυπωσιακά φαράγγια στην βόρεια πλευρά της, του Γοργοποτάμου, του Καμαριώτη, του Ροδοκάλου και του Γερακάρη, παγκοσμίως γνωστά!
Μέσα στο φαράγγι, θα δείτε και ένα μεγάλο καταρράχτη 35 μέτρων, αρκετά ορμητικό, καθώς και μια στριφογυριστή τσουλήθρα 8 μέτρων (εμείς την είδαμε από πάνω μόνο). Το φαράγγι αυτό παραμένει στεγνό κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Είναι μήκους 2.5 χιλιόμετρων παρακαλώ, ξεκινά κάτω από την κορφή Γρεβενό στα 1400 μ. και καταλήγει, αρκετά χαμηλότερα, στον κάμπο της Λαμίας. Ακόμα και σήμερα πολλά κομμάτια παραμένουν ανεξερεύνητα.
Ο δρόμος της επιστροφής ήθελε επίσης μεγάλη προσοχή και δεν επέτρεπε λάθη ή μεγάλες ταχύτητες. Οι στροφές απότομες στο κατέβασμα, το μονοπάτι αρκετά κατηφορικό, πετρώδες και από κάτω γκρεμός!
Ήταν μια υπέροχη εμπειρία στο σύνολό της και την προτείνουμε σε όλους!
Πηγές και επιπλέον φωτογραφίες:
http://www.canyoningingreece.gr
