Προκαταλαμβάνοντας το ευρύ κοινό το οποίο ίσως θεωρήσει ότι οι αράδες αυτές είναι σπέκουλα υπέρ της στροφής προς τον ολοκληρωτισμό (υπάρχουν κι αυτοί οι ναζιστολάγνοι μυαλοφυγόδικοι), πρέπει να επισημανθεί ότι η συγγραφή του κειμένου αυτού βασίζεται σε ένα υποθετικό – εναλλακτικό ιστορικό σενάριο για το πώς θα ήταν ο σημερινός κόσμος αν οι Ναζί και οι σύμμαχοί τους κέρδιζαν τελικά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σενάριο το οποίο αφ’ ενός δεν απείχε πολύ απ’ την πραγματικότητα, αφ’ ετέρου θα άλλαζε πλήρως την παγκόσμια ιστορία εφόσον είχε επικρατήσει.
Ξεκινώντας όμως να ξετυλίγουμε το κουβάρι της ανωτέρω υπόθεσης, πρέπει να εντάξουμε σε αυτήν τα πραγματικά γεγονότα που θα της δίναν σάρκα και οστά, εφόσον βεβαίως είχαν την αντίθετη τροπή. Εδώ η φαντασία μας πρέπει κυριολεκτικά να αφηνιάσει για να προσεγγίσει έστω και στο ελάχιστο το πνεύμα του κυρίαρχου πολιτισμού που θα επικρατούσε ακόμη και σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη…
Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΕΚΒΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος μόλις έχει τελειώσει. Οι Ναζί και οι σύμμαχοί τους νίκησαν! Νίκησαν και επέβαλαν με πυγμή την δική τους «Νέα Τάξη Πραγμάτων», μοιράζοντας τον νέο κόσμο που ξεκινά με την Ιαπωνική αυτοκρατορία. Μία συμμαχία με απόλυτα ετερόκλητους πολιτισμούς, που όμως ακόμα δεν «βλέπει» τις διαφορές της και το μόνο που την νοιάζει προς το παρόν είναι να γευτεί το νέκταρ της νίκης της. Πώς φτάσαμε ως εδώ? Η απάντηση βρίσκεται στην ανάλυση των δυνάμεων που αποτελούσαν τους τρεις μεγάλους της Συμμαχίας (Αγγλία, Σοβιετική Ένωση, Η.Π.Α.)
Η Αμερική βραδυπορεί να αποφασίσει αν τελικά θα συρθεί σε αυτόν τον πόλεμο, πληγωμένη από την συνήθη ουδετερότητά της. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ δεν έγινε ποτέ, καθόσον η γνώμη του ναυάρχου Γιαμαμότο να μην εμπλακεί η Ιαπωνία σε πόλεμο με την Αμερική επιτέλους έπιασε τόπο. Το κίνητρο που αναζητά ο Ρούσβελτ για να δικαιολογήσει την συμμετοχή στον πόλεμο δεν έρχεται ποτέ. Η Αμερική δεν μπαίνει στον πόλεμο μένοντας ουδέτερη μέχρι το 1943, όταν ο πόλεμος τελικά είχε κριθεί πλέον υπέρ των Γερμανών.
Στο μεσοδιάστημα δε, οι «αναποφάσιστοι» Ιάπωνες είχαν άθελά τους δώσει το μεγαλύτερο στρατηγικό πλεονέκτημα για την ήττα της κόκκινης Ρωσίας. Οι ρωσικές πεδιάδες απ’ τις 18 Δεκεμβρίου 1940 φιλοξενούσαν στα εδάφη τους την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, με την οποία κατ’ ουσίαν ο Χίτλερ διέταξε τον στρατό να ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση. Στις 22 Ιουνίου η επιχείρηση ξεκίνησε μετά την έκδοση του ακόλουθου γερμανικού μηνύματος: «Η Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ ανακοινώνει: για να αποκρουστεί ο μεγάλος εξ΄ Ανατολών κίνδυνος, στις 22 Ιουνίου και ώρα 3 το πρωί η γερμανική Βέρμαχτ ξεκίνησε την πορεία της προς την καρδιά των εχθρικών δυνάμεων. Από τα ξημερώματα οι στρατιωτικές μας δυνάμεις εφορμούν στους εχθρούς». Από την επίθεση του Ιουνίου του 1941 έχουν περάσει έξι μήνες και οι γερμανικές στρατιές έχουν καθηλωθεί από τον πρωτόγνωρο και ασυνήθιστο γι’ αυτούς ρωσικό Χειμώνα. Παρά τις ως τότε επιθέσεις τους, ήταν πλέον φανερό πως οι δυνάμεις του άξονα έπρεπε να περιμένουν την ερχόμενη άνοιξη για να επιχειρήσουν μια νέα επίθεση, αυτή τη φορά με διαφορετική στρατηγική κατεύθυνση.
Όσο καιρό οι Ιάπωνες λοιπόν ήταν αναποφάσιστοι για το αν θα επιτεθούν ή όχι στους Αμερικανούς οι Ρώσοι ήταν αναγκασμένοι, να κρατούν πολλές από τις δυνάμεις τους απέναντι από την Ιαπωνία. Ο Στάλιν και οι Ρώσοι στρατηγοί ήλπιζαν πως οι Ιάπωνες θα επιτίθονταν τελικά στους Αμερικανούς, οι ΗΠΑ θα έμπαιναν στον πόλεμο, κι έτσι θα μπορούσαν να αποσύρουν το μεγαλύτερο τμήμα των στρατιών της ανατολικής Σιβηρίας για να τις μεταφέρουν στα μέτωπα του Δον, εναντίον των Γερμανών. Αυτό όμως τελικά δεν συνέβη. Οι Ιάπωνες δεν επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ, οι σοβιετικές μεραρχίες έμειναν καθηλωμένες στις ακτές της Οχοτσικής θάλασσας και οι Γερμανοί μπόρεσαν να συνεχίσουν σχεδόν ανεμπόδιστοι την προέλαση τους στα ρωσικά εδάφη.
Η προέλαση τους όλο αυτό το χρονικό διάστημα έφτασε ως τις παρυφές του Καυκάσου και συνεχίστηκε με την κατάληψη των πετρελαιοπηγών του Μπακού (σημερινό Αζερμπαιτζαν) φτάνοντας τελικά έξω από το Στάλινγκραντ. Ο Χίτλερ γνώριζε την συμβολικότητα του Στάλινγκραντ για ολόκληρη την Σοβιετική Ένωση και οι σύμμαχοί του (Ιάπωνες) του είχαν εξασφαλίσει ακούσια την νίκη, με δεδομένο ότι ο Στάλιν δεν διέθετε πλέον τις απαραίτητες εφεδρείες, εφόσον αυτές έμεναν καθηλωμένες απέναντι από την Ιαπωνία, για να εξασφαλίσουν τα νώτα από το ενδεχόμενο μιας αιφνιδιαστικής ιαπωνικής επίθεσης. Ο πόλεμος ήταν ουσιαστικά χαμένος για τους Ρώσους. Ήταν ζήτημα χρόνου ο Στάλιν και η κομμουνιστική ηγεσία να αποφασίσουν τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς. Κάτι που συμβαίνει μετά από πολλές χαμένες μικρότερες μάχες για τις ρωσικές δυνάμεις αντίστασης όταν ο Στάλιν - που κατά πάσα πιθανότητα έχει εξοριστεί μετά την χαμένη μάχη του Στάλινγκραντ - συνθηκολογεί και μετατρέπει την Σοβιετική Ένωση σε ένα τεράστιο προτεκτοράτο του μεγαλύτερου ναζιστικού Ράιχ.
Στο Δυτικό Μέτωπο, η Γηραιά Αλβιόνα δεχόταν στα νησιά της όλο και συχνότερες αεροπορικές επιδρομές της Λούφτβαφε (Πολεμική Αεροπορία της Γερμανίας). Το Λονδίνο και αρκετές άλλες βιομηχανικές πόλεις της Αγγλίας αποτελούνταν ήδη από μάζα ερειπίων, την στιγμή μάλιστα που η αμερικανική βοήθεια δεν έρχονταν ποτέ, σε αντίθεση με ότι συνέβη στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν η Αμερική είχε σπεύσει να βοηθήσει την πρώην μητρόπολή της, καθώς οι προσπάθειες του Τσόρτσιλ μονίμως πέφταν στο κενό.
Επιπλέον η Αγγλία έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον ολοκληρωτισμό της στις αφρικανικές χώρες. Η επέλαση του Ρόμελ (γερμανός ανώτατος αξιωματικός του Ράιχ, διοικητής του Αφρικανικού Σώματος) πετυχαίνει θεαματικές νίκες την στιγμή που ο αραβικός κόσμος έχει «επαναστατήσει» κατά της αγγλικής αποικιοκρατίας παίρνοντας το μέρος των Γερμανών.
Το πλήγμα για τη Βρετανική Αυτοκρατορία είναι μεγάλο. Ο μεσογειακός δρόμος προς την Ινδία, τη βάση της Αυτοκρατορίας, είχε κοπεί. Με αεραποβάσεις και αποβάσεις πεζοναυτών οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τη Μάλτα και την Κύπρο μέχρι τον Αύγουστο του 1943. Την ίδια στιγμή η επιτηδευμένα ουδέτερη Τουρκία αποφάσισε να κηρύξει, εκ του ασφαλούς, τον πόλεμο στους συμμάχους και να ενταχθεί στο στρατόπεδο του Άξονα. Το ίδιο έπραξε και η φιλοναζιστική Ισπανία του Φράνκο, που συνέπραξε ανοικτά με τις δυνάμεις του Άξονα. Ολόκληρη η Ευρώπη, η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή είναι πλέον υπό τον έλεγχο των Γερμανών. Η Αγγλία αναγκάζεται να συνθηκολογήσει, το εθνοσοσιαλιστικό καθεστώς παίρνει πλέον σάρκα και οστά και στην αγγλική αυτοκρατορία…
Και κάπως έτσι επιστρέφουμε πάλι στην Αμερική. Ας πιάσουμε και πάλι τα πραγματικά γεγονότα πριν αφηγηθούμε την υπόθεση. Η διαρκής «ουδετερότητα» των Η.Π.Α. (που τόσο επιφανειακά διδασκόμασταν στα βιβλία της ιστορίας μας) έχει στην ουσία πολύ πιο βαθιές ρίζες και αιτίες. Οι Αμερικανοί πολίτες βομβαρδίζονταν στις αρχές του πολέμου από προπαγάνδα, στην οποία οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί Ναζί παρουσιάζονταν ως ανθρωπόμορφα τέρατα, ως δαίμονες επί της Γης, οι οποίοι έπρεπε πάση θυσία να καταπολεμηθούν και να εξοντωθούν χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Όμως, αυτή η εχθρική στάση απέναντι στους Ναζί δεν ήταν παρά ένα αναγκαστικό προσωπείο που φορούσε η κυβέρνηση των Η.Π.Α., με σκοπό να αυξήσει τον αριθμό των στρατιωτών που θα κατατάσσονταν στον αμερικανικό στρατό.
Η συνέχιση της εναλλακτικής αφήγησής μας σχετικά με την νίκη του Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκινά με την κοινή γνώμη να είναι παραλυμένη και τον πρόεδρο Ρούσβελτ έρμαιο ανάμεσα στα παραπάνω συμφέροντα. Κι αυτό διότι οι μεν θέλουν να εισέλθουν οι ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των Γερμανών και να αναλάβουν την υπεράσπιση του «Ελεύθερου Κόσμου» και οι δε, επιθυμούν να βρουν έναν τρόπο συνύπαρξης με τη «Νέα Τάξη» του Χίτλερ. Τελικά επικρατούν οι οπαδοί του πολέμου και αμέσως η αμερικανική βιομηχανία αρχίζει τις πολεμικές προπαρασκευές. Η Ουάσιγκτον ήξερε πως θα έπρεπε να διεξάγει έναν μακροχρόνιο αγώνα σε δύο μέτωπα, στον Ειρηνικό κατά των Ιαπώνων, στον Ατλαντικό κατά των Γερμανών, να βοηθήσει τους Ρώσους αντάρτες της Σιβηρίας καθώς και τους Κινέζους κομμουνιστές του Μάο που μάχονταν κατά των Γιαπωνέζων κατακτητών. Η Αμερική κηρύττει τον πόλεμο στις δυνάμεις του Άξονα τον Ιανουάριο του 1944.Είναι όμως πια αργά…
Όλα αυτά τα χρόνια από την αρχή του πολέμου, ο Χίτλερ σχεδίαζε την μεγάλη ατομική ναζιστική βόμβα. Σύμμαχος του σε αυτό ο μεγάλος πυρηνικός φυσικός Χάιζενμπεργκ (όχι αυτός απ’ το breakingbad ντε!).Όταν ο Χίτλερ κατέλαβε σχεδόν αμαχητί τη Δανία στις 10 Απριλίου του 1940, αμέσως μετά επειγόταν να κατακτήσει τη Νορβηγία, διότι εκεί υπήρχε ένα εργοστάσιο που κατασκεύαζε το βαρύ ύδωρ, που ήταν απαραίτητο για την κατασκευή ατομικής βόμβας.
Οι προσπάθειες των Γερμανών για την κατασκευή ατομικού όπλου ήταν άκρως μυστικές και οι σύμμαχοι δεν μπορούσαν να μάθουν σε ποιο στάδιο βρίσκονταν οι Γερμανοί για την κατασκευή ατομικού όπλου. Έτσι, η απάθεια των Η.Π.Α. ήταν αρκετή όλα αυτά τα χρόνια για να την βυθίσει στο σκοτάδι..Η πρώτη βόμβα ρίχνεται στην καρδιά των Η.Π.Α. διαλύοντας την Νέα Υόρκη. Αμήχανες και συντετριμμένες οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αναγκάζονται να συνθηκολογήσουν με τον Άξονα, χωρίς καν να προλάβουν να εμπλακούν σοβαρά σε πόλεμο μαζί του, και να αποδεχθούν τη «Νέα Παγκόσμια Τάξη» του Χίτλερ. Αν και διατηρούν εχθρική στάση απέναντι στον Άξονα δεν είναι σε θέση για την ώρα να αντιδράσουν δυναμικά και επιλέγουν το δρόμο της παθητικής αντίστασης.
Το καλοκαίρι του 1944 οι Γερμανοί Ναζί και οι σύμμαχοι τους είναι πλέον η αδιαμφισβήτητη κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο. Ο Χίτλερ και οι σκοτεινοί μεγαλομανείς σύμβουλοι του μπορούν πλέον να εφαρμόσουν ανεμπόδιστα τα σχέδια τους για την αναδιαμόρφωσή του κόσμου..
“ΤΗΕ GREATEST NAZI REICH ”
Σ΄ έναν ναζιστοκρατούμενο λοιπόν κόσμο δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν θεσμοί που να θυμίζουν δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι απαγορευμένη, κατασυκοφαντημένη, μακριά από το να διδάσκεται στα προπαγανδιστικά μαθήματα των σχολείων του Ραιχ. Δεν υπάρχουν εκλογές, κόμματα, ελευθερία έκφρασης της γνώμης, και ελεύθερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι πάντες παρακολουθούνται, από ένα πολυπλόκαμο δίκτυο πληροφοριοδοτών, και φοβούνται μήπως τους «καρφώσουν». Ακόμη και η σκέψη των πολιτών αστυνομεύεται, ενώ όλες οι τηλεφωνικές συνομιλίες καταγράφονται και παρακολουθούνται! Επιπλέον, υπάρχει το πανίσχυρο Υπουργείο Προπαγάνδας που χρησιμοποιεί το υπερόπλο της τηλεόρασης για «πλύση εγκεφάλου» των λαών σε πλανητικό επίπεδο. Στόχος είναι πάντα η κατασκευή εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, ικανών να διασαλεύσουν την τάξη και την «ευημερία». Το ψέμα αναγορεύεται σε υπέρτατη αλήθεια και η προπαγάνδα στη μέγιστη τέχνη για τον έλεγχο των μαζών, σύμφωνα και με τα λόγια του Υπουργού Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς: «Αν θέλουμε να κάνουμε μια ιδέα να διεισδύσει στις μάζες, πρέπει να την επαναλαμβάνουμε συνεχώς και για πάντα. Η προπαγάνδα δεν γνωρίζει περιορισμούς στην ικανότητα προσαρμογής της».
Στην ολοκληρωτική αστυνομοκρατία που επικρατεί, κουμάντο κάνουν μόνο είτε η “Κεμπειται” (η στρατιωτική αστυνομία της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας, στα εδάφη που διαμοιράστηκαν στους Ιάπωνες), είτε οι Ναζιστές τοποτηρητές και το δίκτυό τους. Οι Ναζί έχουν τον απόλυτο έλεγχο της τεχνολογίας για τον έλεγχο των μαζών, όπως και τη δυνατότητα να εγκαθιδρύσουν ένα απόλυτα ολοκληρωτικό καθεστώς, βασιζόμενο στο Mind Control και στη «δικτατορία του DNA», που υποβιβάζει τον άνθρωπο σε επίπεδο ζώου. Το βέβαιο είναι πως δίδεται μεγάλη έμφαση στις βιολογικές επιστήμες και στη γενετική. Είναι γνωστό σε όλους η εμμονή των Ναζί σε έννοιες όπως «φυλετική καθαρότητα» και «φυλετική υγιεινή».
Έτσι, το κυρίαρχο γνώρισμα του ναζιστικού κόσμου είναι η Γενετοκρατία, η αριστοκρατία των γονιδίων. Όπως και στην ταινία Gattaca οι άνθρωποι δεν χωρίζονται πλέον σε κοινωνικές και οικονομικές τάξεις αλλά σε Έγκυρους (γενετικά «καθαρούς» Αρίους) και σε Άκυρους (όλους τους υπόλοιπους). Η ελίτ της ναζιστικής Αυτοκρατορίας θα αποτελείται στο εξής αποκλειστικά από «φυλετικά καθαρούς» Αρίους, που με τη βοήθεια της γενετικής, θα έχουν «καθαρίσει» ακόμη περισσότερο τα γονίδια τους και θα έχουν απαλλαγεί κι από πολλές κληρονομικές και εκφυλιστικές ασθένειες. Στον αντίποδα υπάρχει ένας τεράστιος πυθμένας «γονιδιακά φτωχών», που –συμπτωματικά;– είναι απόγονοι «υπανθρώπων», «κατώτερων φυλών» και κατώτερων κοινωνικών τάξεων, και προορίζονται να αποτελούν και την προλεταριακή μάζα των εργατών-σκλάβων της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας. Όσοι από αυτούς δεν είναι ικανοί να επιτελέσουν τον ρόλο αυτό? Δολοφονούνται. Τόσο απλά. Ακόμη και οι γιατροί του καθεστώτος «χορηγούν συνταγές» για την ευθανασία των ανθρώπων αυτών. Οι σωροί βέβαια των ατυχών αυτών “υπανθρώπων” αποτεφρώνονται άμεσα.. Και μέσα σ’ όλα αυτά μην ξεχνάμε ότι στο κράτος της Φυλετικής Υγιεινής του Χίτλερ δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν άσυλα ανιάτων και κλινικές ψυχασθενών.
Η Αρία φυλή των Γερμανών καθαρίζεται εσωτερικά από «βιολογικούς εχθρούς» –ως τέτοιοι εκλαμβάνονταν οι ψυχασθενείς, οι διανοητικά καθυστερημένοι, οι ανάπηροι, οι έχοντες σοβαρές κληρονομικές ασθένειες, οι Εβραίοι, οι «μπάσταρδοι» ακόμη και οι… «αθεράπευτα» ομοφυλόφιλοι, που τη «μόλυναν» και απειλούσαν την πολύτιμη «φυλετική υγεία» της. Όλοι οι ύποπτοι για κληρονομήσιμα «γενετικά ελαττώματα» υφίστανται υποχρεωτική στείρωση. Οι ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές «φυλές» π.χ. ανάμεσα σε «Αρίους» και Σλάβους, απαγορεύονται και τιμωρούνται αυστηρά. Το ίδιο και οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Γενικώς το σεξ δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση» αλλά αφορά το Κράτος, το οποίο θα ήταν έντονα πατερναλιστικό και έχει πλήρη συμμετοχή και ευθύνη για το τι κάνει ο κάθε πολίτης στο κρεβάτι του.
Στο κράτος της φυλετικής υγιεινής των Ναζί διαπρέπουν βεβαίως οι εγκληματολόγοι-βιολόγοι, που ερευνούν για «εγκληματικούς τύπους», εντοπίζοντας ύποπτες γενεαλογίες και συγκροτώντας ειδικές τράπεζες πληροφοριών, που θα μετεξελίσσονται σε τράπεζες γενετικών δεδομένων. Η πολιτική των εξοντώσεων, των γενοκτονιών και των στειρώσεων είναι στην ημερήσια διάταξη. Τη μοίρα των Εβραίων ακολουθούν κι άλλοι λαοί (Τσιγγάνοι, Μαύροι κ.α.), ενώ κάποιες «κατώτερες φυλές», όπως οι Σλάβοι, αναγκάζονται να περάσουν από επώδυνες διαδικασίες για τη «φυλετική τους εξυγίανση» μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να υπάρχουν ως υποζύγια και εργάτες-σκλάβοι των κυρίαρχων Γερμανών.
Το Ναζιστικό κράτος φροντίζει ώστε οι υγιείς Γερμανοί πολίτες να παντρεύονται σε νεαρή ηλικία την ανάλογα υγιή σύζυγο και να κάνουν το λιγότερο τρία παιδιά, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό «Αρίων» για τον αποικισμό των απέραντων πεδιάδων της Ανατολικής Ευρώπης. Ναζιστικές οργανώσεις, όπως η «KraftdurchFreude», ενθαρρύνουν τις γερμανίδες συζύγους να μην εργάζονται –άλλωστε θα υπάρχουν εκατομμύρια διαθέσιμοι σκλάβοι-εργάτες για κάθε είδους δουλειές– και να μένουν σπίτι, ώστε να κάνουν ακόμη περισσότερα ροδομάγουλα παιδιά…
Η ζωή στις γερμανοκρατούμενες πόλεις δεν είναι και το καλύτερο που θα εύχονταν για τον εαυτό τους οι ανώτεροι αξιωματούχοι των Ναζί. Θα προτιμούσαν να ζουν σε πολυτελείς επαύλεις και φάρμες στην ύπαιθρο σε επαφή πάντα με τον καθαρό αέρα και τη Φύση, έχοντας πάντα άφθονους εργάτες-σκλάβους για όλες τις άχαρες δουλείες. Όμως στο Βερολίνο θα άξιζε να ζει κανείς. Η πρωτεύουσα του Γ’ Ράιχ είναι ένα θησαυροφυλάκιο τέχνης και πολιτισμού, ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα. Σημείο αναφοράς του αυτοκρατορικού Βερολίνου είναι το κτίριο του «χιλιόχρονου Ράιχ», ένα κτίριο-μαμούθ που φαίνεται από παντού και φτάνει σε ύψος τα 320 μέτρα.
Επίσης στο Βερολίνο, στην «πρωτεύουσα των πρωτευουσών», έχει φιλοτεχνηθεί και μια γιγαντιαία Αψίδα του Θριάμβου, με τα ονόματα όλων των Γερμανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Υπάρχει επίσης και μια πελώρια Μεγάλη Λεωφόρος διακοσμημένη με τρόπαια σοβιετικών πυροβόλων και γιγαντιαία αγάλματα Ναζιστικών αετών.
Οι ναζιστικές πόλεις, ειδικά εκείνες που κατακτήθηκαν από άλλους λαούς και προσαρτήθηκαν στο Ράιχ, είναι τυποποιημένες, και μοιάζουν περισσότερο με εκτροχιασμένα πειράματα κοινωνικού Δαρβινισμού. Είναι βιομηχανικές πόλεις που κατοικούνται κυρίως από τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις καθώς και από «υπανθρώπους» που δεν είναι ακόμη για εξόντωση, αλλά εργάζονται εξοντωτικά για την παραγωγικότητα του Συστήματος.
Τα εργοστάσια είναι απέραντα και άχαρα συγκροτήματα, που δεν αποπνέουν καμιά χαρά και δεν προσφέρουν καμιά ικανοποίηση στους εργάτες, οι οποίοι εργάζονται υποχρεωτικά 12ωρα σ’ αυτά, έξι μέρες τη βδομάδα και χωρίς πολυήμερες άδειες. Εκτός από εμβατήρια στα μεγάφωνα υπάρχουν παντού επιγραφές με το ειρωνικό αλλά αγαπημένο σλόγκαν των Ναζί: ArbeitMachtFrei («Η Εργασία Απελευθερώνει»).
Η Ευρώπη υπό την κυριαρχία των Ναζί είναι ουσιαστικά μια τεράστια Γερμανική Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα το Βερολίνο, το οποίο και αριθμεί περισσότερους από δέκα εκατομμύρια κατοίκους (όσο η σημερινή Ελλάδα). Στον πυρήνα αυτής της αυτοκρατορίας είναι το Greater German Reich (Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ), που θα περιλάμβανε έκταση τετραπλάσια της σημερινής Γερμανίας, ενώ θα διέθετε και πολλές εξαρτημένες κτήσεις και επαρχίες στα ανατολικά, μέχρι τα Ουράλια. Ο πληθυσμός του Μεγάλου Γερμανικού Ράιχ ξεπερνά τα 250 εκατομμύρια, εκ των οποίων το 75% είναι Γερμανοί.
Τα καθεστώτα όλων των υπολοίπων χωρών όμως είναι κι αυτά δικτατορικά και συγγενή ιδεολογικά με το ναζιστικό κόμμα. Ορισμένα μάλιστα από αυτά είναι καθεστώτα-μαριονέτες, που υπακούουν άμεσα στις διαταγές του Βερολίνου.
Κι εκτός Ευρώπης όμως αν κοιτάξει κανείς, ακόμη και οι Η.Π.Α που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ισχυρό αντίπαλο δέος έχουν κατακτηθεί. Η ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών έχει τεθεί υπό τον έλεγχο της Γερμανίας, ενώ η Καλιφόρνια και άλλες δυτικές πολιτείες έχουν παραχωρηθεί στην Ιαπωνία. Οι νότιες Η.Π.Α. έχουν μετατραπεί σε ανεξάρτητη πολιτεία. Οι πολιτείες των Βραχωδών Όρων και μεγάλο μέρος των μεσοδυτικών παραμένουν αυτόνομες, αφού θεωρούνται άνευ σημασίας από τους κατακτητές, ενώ χρησιμεύουν και σαν ουδέτερη ζώνη.
Παρ’ όλα αυτά, οι Η.Π.Α. του μεγαλύτερου ναζιστικού Ράιχ, έχουν αναπτύξει τις ισχυρότερες δομές αντίστασης. Αντίσταση η οποία βεβαίως υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχε καμία τύχη απέναντι στην τέλεια πειθαρχημένη και καλοκουρδισμένη μιλιταριστική δομή της ναζιστικής αυτοκρατορίας. Ωστόσο, υπάρχει μία τέλεια αφορμή για να ευοδώσει. Ο λόγος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την «συνύπαρξη» Ιαπωνίας και Γερμανίας πάνω στα ίδια εδάφη. Δεν είναι λίγες οι φορές που η Ιαπωνική Κεμπειτάι «μπαίνει στα χωράφια» των Γερμανών και δρα αυτοβούλως αντί να «μοιράσει» την καταστολή με τις γερμανικές δυνάμεις. Με τα χρόνια, οι σχέσεις Ιαπωνίας και Γερμανίας ωστόσο περνούν σε ένα ψυχροπολεμικό επίπεδο (ότι αντίστοιχα συνέβη και στην πραγματικότητα μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής παρ’ όλο που ήταν αρχικά «σύμμαχοι»). Οι Ιάπωνες αρχίζουν να διαβλέπουν ότι δεν μπορούν να αναμετρηθούν σε δύναμη και επιτεύγματα με τους Γερμανούς. Το μονοπώλιο στην εξέλιξη της τεχνολογίας, την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και τους πιο φημισμένους επιστήμονες, τους κατέχουν ομοίως οι Γερμανοί, οι οποίοι επίσης όμως δεν καλοβλέπουν με καλό μάτι τους «σχιστομάτηδες» οι οποίοι και στην Αρία φυλή δεν ανήκουν και τους στερούν πρακτικά την πλήρη, παγκόσμια και ολοκληρωτική Γερμανική κυριαρχία. Ο μόνος εγγυητής της διατήρησης του ψυχρού αυτού πολέμου είναι ο ίδιος ο Χίτλερ, ο οποίος όμως με τα χρόνια χάνει την δύναμή του (ήδη το 1945 ήταν 55 χρονών..), ενώ η παντοδυναμία του αρχίζει να τρίζει από τους δελφίνους του, οι οποίοι ερίζουν για την θέση με δολοπλοκίες, απειλές και συνωμοσίες. Ο Γκερινγκ, ο Γκέμπελς και ο Χίμλερ έχουν ως βασικό τους άξονα για την θέση του Φύρερ τον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας ώστε να αφανίσουν και αυτήν από τον Παγκόσμιο χάρτη του μεγαλύτερου ναζιστικού Ράιχ. Επομένως, έχουν και έναν καλό λόγο να βγάλουν τον ηγέτη τους απ’ την μέση…Είχαν άλλωστε τον καλύτερο δάσκαλο στην προβοκάτσια.
Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα δολοπλοκιών, συνωμοσιών και εν τέλει εσωτερικών έριδων, ο Χίτλερ ολοένα και αποδυναμώνεται, νικημένος και από τον χρόνο και σιγά σιγά το «λαμπρό» του οικοδόμημα αρχίζει να ξεφτίζει και να γίνεται επιτέλους ευάλωτο στις δυνάμεις της αντίστασης..Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς όταν ο ίδιος ματαιόδοξα είχε παρουσιάσει όλο αυτόν τον καιρό τον εαυτό του σαν θεό, δημιουργώντας εν τέλει έναν σχεδόν προσωποπαγές ολοκληρωτισμό με γυάλινα πόδια.. Η προσωπολατρία του Αδόλφου Χίτλερ είναι άνευ προηγουμένου στην ανθρώπινη ιστορία. Σε κάθε σπίτι υπάρχουν (αναγκαστικά) τα πορτρέτα του με διάφορες πόζες, καθώς και τα βιβλία με τις «ιδέες» και τους λόγους του. Σε κάθε δημόσια υπηρεσία υπάρχουν προτομές του, συνθήματά του στους τοίχους των σχολείων.
Όσο ζει, τα γενέθλιά του (20 Απριλίου) γιορτάζονται ως «εθνική εορτή», ενώ προφανώς μετά το θάνατό του θα είχε το δικό του μαυσωλείο στο Βερολίνο (σαν αυτό του Λένιν). Και οι ένδοξοι γιατροί του ναζισμού που η «επιστήμη» τους –που «προόδευσε» χάρη στα απάνθρωπα πειράματα που έκανε στους εγκλείστους των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης– δεν θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα..
Όποιος και να ήταν πάντως αυτός που θα αναλάμβανε το τιμόνι του Γ’ Ράιχ είχε πλέον να αντιμετωπίσει διαφορετικά προβλήματα απ’ ότι ο προκάτοχός του και κυρίως να βρει τρόπους να διαχειριστεί την ανερχόμενη μεσαία τάξη της Αυτοκρατορίας, η οποία και θα αμφισβητούσε το ολοκληρωτικό καθεστώς ζητώντας περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία… Όπως συνέβη σχεδόν νομοτελειακά σε κάθε χρονικό φάσμα της παγκόσμιας ιστορίας της ανθρωπότητας με την κατάρρευση όλων των μεγάλων αυτοκρατοριών, πολλώ δε μάλλον των πιο βίαιων και καταπιεστικών…
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ – ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ “ΠΤΩΣΗΣ” TOY NAZIΣΜΟΥ
Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα πάντως, και μένοντας αποστασιοποιημένοι από την ανωτέρω υπόθεση – εναλλακτική ιστορία, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε κάποιες παραμέτρους – ατραπούς, οι οποίες ενδέχεται τελικά όντως και να έχουν μεγάλη πραγματική ιστορική βάση. Και πάλι ο σκοτεινός ρόλος των Η.Π.Α. θα απασχολήσει την μερίδα του λέοντος στα γραφόμενα.
Συγκεκριμένα, γεγονότα και έγραφα που ήρθαν στο φως, δείχνουν ότι αρκετοί υψηλόβαθμοι Nαζί, μετά την ήττα τους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όχι μόνο διέφυγαν από τη σύλληψη και την καταδίκη, αλλά ότι η διαφυγή τους υποστηρίχθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. Αυτές όχι μόνο τους βοήθησαν να διαφύγουν τη σύλληψη, αλλά τους έθεσαν υπό την προστασία τους –ουσιαστικά τους «προσέλαβαν»– για να λάβουν ως αντάλλαγμα τα μυστικά που οι Nαζί κατείχαν για τη Σοβιετική Ένωση, τα οποία θα βοηθούσαν της Η.Π.Α. να κερδίσουν στον επερχόμενο «Ψυχρό Πόλεμο»!
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία οι Ναζί βοήθησαν, μέσα από τις Μυστικές Υπηρεσίες των Η.Π.Α., να καταπολεμηθεί η Σοβιετική Ένωση, αλλά δεν ξέχασαν τις βρώμικες τεχνικές της συνωμοσίας και του χειρισμού των αδυναμιών της κοινής γνώμης, τις οποίες είχαν χρησιμοποιήσει για να ανέλθουν στην εξουσία της Γερμανίας, για να επιβληθούν με τις ίδιες στις Η.Π.Α. Μεταμφιεσμένοι σε Αμερικανούς πολίτες, με την ανοχή διαφόρων φιλοναζιστικών κέντρων των Η.Π.Α. (βλ. παραπάνω), κατέλαβαν σημαντικές θέσεις δύναμης μέσα σε όλες σχεδόν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες –ειδικά στη CIA– απέκτησαν πολιτική και οικονομική δύναμη, και απέκτησαν σημαντικές θέσεις μέχρι και μέσα στον Λευκό Οίκο! Σήμερα, οι απόγονοι των πρώην Ναζί ελέγχουν τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. και κρατούν δέσμιό τους σχεδόν ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της Δύσης! Μπορεί οι Ναζί να έχασαν επίσημα των 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά στην πραγματικότητα ίσως κατάφεραν να κατακτήσουν και να θέσουν υπό την εξουσία τους, υπόγεια, τη μεγαλύτερη υπερδύναμη του κόσμου.
Προς επίρρωση των παραπάνω, η προ του Β’ Παγκοσμίου πολέμου δήθεν ουδετερότητα των Η.Π.Α., δεν ήταν έλλειψη αποφασιστικότητας των ηγετών της επ’ ουδενί. Συγκεκριμένα, η αμερικανική κυβέρνηση, που ελεγχόταν από τους κεφαλαιοκράτες και τους πλούσιους βιομηχάνους και εξυπηρετούσε μονάχα τα συμφέροντά τους, δεν έβλεπε ως σημαντικότερο εχθρό στην Ευρώπη τη Γερμανία, αλλά τη Σοβιετική Ένωση. Η δεύτερη ήταν που απειλούσε τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, αφού προωθούσε τον κομμουνισμό, δηλαδή την κατάργηση της προσωπικής ιδιοκτησίας και την εξουδετέρωση της αστικής τάξης.
Πολλοί ήταν οι ισχυροί Αμερικανοί που δήλωναν ανοιχτά την εχθρότητά τους προς την Ε.Σ.Σ.Δ., και τη συμπάθειά τους προς τον Χίτλερ και τους Ναζί, αφού και οι Ναζί υποστήριζαν τον καπιταλισμό και δήλωναν απόλυτη εχθρότητα προς τον κομμουνισμό. Ανάμεσα στους ισχυρούς Αμερικανούς που ήταν φανατικοί εχθροί του κομμουνισμού και φανεροί υποστηρικτές του Χίτλερ, βρίσκονταν και διάσημα πρόσωπα, όπως ο φανατικός αντισημίτης βιομήχανος Χένρι Φορντ (της γνωστής σε όλους μας αυτοκινητοβιομηχανίας) και ο βαρόνος των media και του «κίτρινου τύπου» Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ. Ο πρώτος μάλιστα, χρηματοδοτούσε το ναζιστικό κόμμα και ο δεύτερος ήταν τόσο φανατικός υποστηρικτής του Χίτλερ, που όταν ο Χιρστ ταξίδεψε στη Γερμανία, ο Χίτλερ τον είχε φιλοξενήσει στο σπίτι του! Υποστηρικτές του Χίτλερ και προσωπικοί του φίλοι και συνέταιροι, όπως θα δούμε παρακάτω, ήταν και οι οικογένειες Ντάλες και Μπους, από τις οποίες προήλθαν ο δημιουργός και πρώτος πολιτικός διευθυντής της πανίσχυρης υπηρεσίας πληροφοριών των Η.Π.Α., της C.I.A., Άλεν Ντάλες, και o πρώην πρόεδρος της Αμερικής, Τζωρτζ Μπους (αργότερα και ο γιος του)!
Το πρόβλημα που είχε η αμερικανική κυβέρνηση ήταν ότι η Σοβιετική Ένωση τότε, αντίθετα με σήμερα, δεν είχε την αρνητική εικόνα που σήμερα έχουμε στο μυαλό μας, και η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα της ανελέητης προπαγάνδας που δημιουργήθηκε εναντίον της την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ο φτωχός εργάτης του δυτικού κόσμου, όσο περισσότερο άκουγε να γαβγίζουν εναντίον της Ε.Σ.Σ.Δ. οι βιομήχανοι που τον έστυβαν καθημερινά, τόσο περισσότερο υποψιαζόταν ότι ήταν αληθινές οι φήμες και η προπαγάνδα των αριστερών Αμερικανών συναδέλφων του, που την ήθελαν ως ένα δίκαιο κράτος που υπάκουε σε ανώτερα ιδανικά. Σε καμία περίπτωση η Σοβιετική Ένωση που διαφήμιζε ιδέες όπως η «παγκόσμια αδελφότητα των λαών» και η απόρριψη των ρατσιστικών ιδεών, δεν φαινόταν ως μια Αυτοκρατορία του Κακού στα μάτια του πλήθους.
Η κυβέρνηση των Η.Π.Α., για να πείσει τον λαό της να καταταχθεί για να πολεμήσει ενάντια στην Ιαπωνική επέκταση αλλά και για να στηρίξει τα ευρωπαϊκά συμφέροντά της (τα οποία απαιτούσαν να υποστηρίξει τους ιστορικούς συμμάχους της, την Αγγλία και τη Γαλλία, δύο κράτη που απειλούνταν από τους Γερμανούς), δεν είχε άλλη επιλογή από το να σιγάσει το μένος της ενάντια στους κομμουνιστές και να στρέψει την προπαγάνδα της ενάντια στο φανερό «κακό» των Ναζί. Μόνο στη διάρκεια του πολέμου οι Ρώσοι έγιναν «σύμμαχοι», μια συμμαχία που αμέσως μετά τον πόλεμο ξεχάστηκε τόσο απότομα όσο απότομα δημιουργήθηκε.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη στάση της αμερικανικής εξουσίας πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου απέναντι στους Ναζί. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αυτή που βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες προπαγάνδας που απευθύνονταν μονάχα προς τον απλό λαό. Πολλοί ισχυροί Αμερικανοί συμπαθούσαν τους Ναζί και τους ήθελαν συμμάχους τους ενάντια στην επέλαση του διεθνούς κομμουνισμού. Και έτσι μετά τον πόλεμο συνωμότησαν ώστε να τους πάρουν με το μέρος τους, σχεδόν τους βοήθησαν να διαφύγουν.
Όπως οι πιο πολλοί γνωρίζουν, μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ιδρύθηκε η CIA (κεντρική υπηρεσία πληροφοριών των Η.Π.Α.). Εισερχόμενοι στο κλίμα της περιόδου του ψυχρού πολέμου, ο κολοφώνας του καπιταλισμού (οι Η.Π.Α.) δεν χρειάζεται να μαντέψουμε πολύ για να αντιληφθούμε ότι θα μετέρχονταν κάθε μέσο προκειμένου να θάψει την κομμουνιστική άνοιξη της Σοβιετικής Ένωσης. Οι ανώτεροι ναζιστές από την άλλη (ή τελοσπάντων όσοι επέζησαν από αυτούς), ομοίως προκειμένου να μην χάσουν το κεφάλι τους θα ήταν το λιγότερο διατεθειμένοι – αν όχι εκπορνευμένοι όπως προκύπτει απ’ την ιδεολογία τους – να παράσχουν οιεσδήποτε υπηρεσίες στα νέα τους “αφεντικά”. Άλλωστε μπορεί πλέον να είχαν απαλλαγεί από την μεγάλη γερμανική ιδέα, αλλά πλέον τους ένωνε με τους Αμερικάνους το κοινό μίσος τους για τον κομμουνισμό.
Επομένως, η «μισή αλήθεια» για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ίσως και να μπορούσε να αποβεί πιο βολική, αν περιλάμβανε μία «δραματική έξοδο» για τον ηγέτη του ναζισμού (τον Χίτλερ), ώστε να ικανοποιηθεί η κοινή γνώμη με την απώλεια (την αυτοκτονία) του σφαγέα, ωστόσο οι υπηρεσίες που θα μπορούσαν να παράσχουν τα υπολείμματα αυτού να ήταν πολύ χρήσιμες για τα χρόνια που έρχονταν.
Πρόσφατα, ήρθαν στο φως σενάρια από πρώην ερευνητές της CIA οι οποίοι μελέτησαν έγγραφα του FBI που μόλις αποχαρακτηρίστηκαν ως απόρρητα, ότι ο Χίτλερ όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε (ήταν άλλωστε «μανούλα» στο να δημιουργεί σωσίες, ΑΝ δηλαδή βρέθηκε ποτέ πτώμα..) αλλά όπως ανέφεραν οι ερευνητές, διαδραματίσθηκε μαζική έξοδος ναζί από το αεροδρόμιο Τέμπλεχοφ την επομένη της τελευταίας δημόσιας εμφάνισης του Χίτλερ. Αεροπλάνο που απογειώθηκε εκείνη την ημέρα, εικάζεται ότι είχε μέσα βαλίτσες του Χίτλερ. Εκτιμάται μάλιστα ότι δεν θα μπορούσε να κάνει το μακρύ ταξίδι ως τη Νότια Αμερική απευθείας. Και τα στοιχεία (700 απόρρητες σελίδες παρακαλώ) δείχνουν πως πέρασε από τα Κανάρια Νησιά και την Ελλάδα.
Και εδώ τίθενται τα εξής αμείλικτα ερωτήματα. Με την ανοχή ποίων έκανε αυτό το ταξίδι διαφυγής ο Χίτλερ?? Και αν ναι, για ποιον λόγο να συμβεί όλο αυτό??
Συνωμοσίες ή μη, όλα αυτά είναι σενάρια τα οποία απλώς τα θέτουμε προς προβληματισμό. Καμία ιστορία δεν πρέπει να καταπίνεται αμάσητη, πόσω μάλλον αυτή η οποία διδάσκεται ως θέσφατο στα σχολικά βιβλία. Το ίδιο θέσφατο άλλωστε θα αποτελούσαν και τα προπαγανδιστικά βιβλία που θα διδάσκονταν στα σχολεία του Μεγαλύτερου Ναζιστικού Ραιχ της εναλλακτικής ιστορίας μας. Ωστόσο οι συνδέσεις είναι πολλές… Όπως ανωτέρω αναφέρεται, πριν να μπει η Αμερική στον πόλεμο, πολλοί ήταν οι ισχυροί Αμερικανοί που δήλωναν ανοιχτά την εχθρότητά τους προς την Ε.Σ.Σ.Δ., και τη συμπάθειά τους προς τον Χίτλερ και τους Ναζί, αφού και οι Ναζί υποστήριζαν τον καπιταλισμό και δήλωναν απόλυτη εχθρότητα προς τον κομμουνισμό. Ανάμεσα τους οι ισχυρές Αμερικανικές οικογένειες που αναφέραμε με μεγάλη μελλοντικά επιρροή..
Ακόμη και η «φτωχή» μας χώρα όμως έχει συνδεθεί μεταπολεμικά με υπολείμματα του ναζισμού.. Συγκεκριμένα, ένας διαβόητος ναζί, ο Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος από τις ελληνικές φυλακές σαν σήμερα το 1959. Είχε συλληφθεί τυχαία , το 1957, όταν είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, για να εντοπίσει όπως λένε έναν εβραϊκό θησαυρό! Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το Σεπτέμβριο του 1958 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ ταξίδεψαν στην Δυτική Γερμανία για να εξασφαλίσουν πιστώσεις για έργα υποδομής και βιομηχανικές επενδύσεις καθώς και τη μεσολάβηση του καγκελάριου Αντενάουερ για την επίλυση του Κυπριακού. Πήραν 200 εκατομμύρια μάρκα με επιτόκιο 6% (!!!) και την είσοδο εταιρειών όπως η SIEMENS στην ελληνική αγορά (μας θυμίζει κάτι?)! Ανάμεσα στα ανταλλάγματα ήταν και η παύση κάθε δίωξης εναντίον των ναζί εγκληματιών . Μεταξύ αυτών και ο Μαξ Μέρτεν που είχε έρθει στην Ελλάδα για "επιχειρηματικούς λόγους" και συνελλήφθη το 1957. Πληροφορίες λένε ότι ο Μαξ Μέρτεν ήρθε για να ανασύρει το κρυμμένο θησαυρό του από τις ληστευμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης όταν ήταν διοικητής Βορείου Ελλάδας στην Κατοχή. Οι πιέσεις οδήγησαν την κυβέρνηση Καραμανλή να καταθέσει τον Ιανουάριο του 1959 νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» . Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, βουλευτής των Φιλελευθέρων τότε, κατηγόρησε τον Αβέρωφ ότι υπέκυψε στις πιέσεις της γερμανικής κυβέρνησης.
Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ.
Το Σεπτέμβριο του 1960, η γερμανική εφημερίδα Ηχώ του Αμβούργου και το περιοδικό Σπίγκελ δημοσιεύουν αφηγήσεις του Μαξ Μέρτεν σύμφωνα με τις οποίες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Δημήτρης Μακρής, η σύζυγός του Δοξούλα Λεοντίδου και ο Γεώργιος Θεμελής, νομάρχης Πέλλας κατά την Κατοχή και υφυπουργός Άμυνας επί κυβέρνησης Καραμανλή, ήταν έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών κατοχής και λάμβαναν τις αμοιβές από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο σάλος που ξεσπάει απλώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και πολλές αμερικανικές εφημερίδες αφιερώνουν άρθρα στο θέμα φέρνοντας σε δυσχερή θέση το statedepartment(ο ρόλος των Η.Π.Α. που λέγαμε..) που στήριζε ανοιχτά την κυβέρνηση Καραμανλή. Η δυτικογερμανική κυβέρνηση εκφράζει τη λύπη της μετά από έντονα ελληνικά διαβήματα και δεν τόλμησε να λάβει παραπέρα σαφή θέση κρατώντας τις αποστάσεις. Για να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ο Μέρτεν στους Έλληνες δημοσιογράφους, τους δείχνει το ενυπόγραφο λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες που του χάρισε η Δοξούλα Λεοντίδου όταν αυτή, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, δούλευε μαζί του στη γερμανική διοίκηση στη Θεσσαλονίκη στην Κατοχή.
Ο κατάλογος βέβαια Ελλήνων απογόνων ναζιστών σε καίριες θέσεις είναι μακρύς. Ενδεικτικά και μόνον μιας και αναφέρθηκε η SIEMENS αναφέρουμε το όνομα του Νικόλαου Χριστοφοράκου, γνωστό και ως ο «γιατρός των Ες-Ες». Πατέρας του Μιχάλη Χριστοφοράκου (του γνωστού). Αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών στην δίκη των δοσίλογων παρότι αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους. Συνεργαζόταν με την Γερμανική διοίκηση. Στη δίκη αποκαλύφθηκε ότι ο Δρ Νικόλαος Χριστοφοράκος κατέδωσε τους καθηγητές της Ιατρικής Κωνσταντίνο Χωρέμη και Νικόλαο Λούρο, διότι διοχέτευαν φαρμακευτικό υλικό από τον Ερυθρό σταυρό σε αναξιοπαθούντες (τον χειμώνα της μεγάλης πείνας) και αντάρτες (τα επόμενα χρόνια της κατοχής). Ο δικαστής που τον αθώωσε, βασίστηκε στην μαρτυρία του πολιτικού Πάνου Χατζηπάνου, που μετέπειτα έγινε υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Τσαλδάρη, αλλά τελικά καταδικάστηκε για χρηματισμό που έλαβε χώρα όταν ήταν Υπουργός. Ο Νικόλαος Χριστοφοράκος ήταν ευνοούμενος βοηθός του Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και σύνδεσμος του με τα Ες-Ες την περίοδο της Κατοχής. Ο Νικόλαος Χριστοφοράκος έγραψε τα παιδιά του στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, από την οποία αποφοίτησαν. Την συνέχεια του υιού του Μιχάλη Χριστοφοράκου την ξέρουμε όλοι.
Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη της εναλλακτικής μας ιστορίας για την επικράτηση των ναζί στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εισερχόμενοι στον ρεαλισμό των γεγονότων δεν μπορούμε παρά να αναρωτιόμαστε. “Πέθανε” ο ναζισμός στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ή άφησε τους γόνιμους σπόρους παντού, αντιλαμβανόμενος ότι ένα ολοκληρωτικό καταπιεστικό και λίαν ανθρωποκατασταλτικό Ραιχ δεν θα είχε πολλά χρόνια ζωής? Μήπως τελικά οι ηγέτες του ναζισμού αντιλήφθηκαν κατά την πτώση τους ότι θα ήταν πιο έξυπνο γι αυτούς να επιβιώνουν και να δρούν στο παρασκήνιο, χωρίς να δέχονται τις επιπτώσεις της φθοράς τους αν κυβερνούσαν στο προσκήνιο?
Η ιστορία θα δείξει. Η μήπως η ιστορία μας δείχνει ήδη??!!!
Πηγές:
Philip K. Dick,Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο, 1962
Fatherlandτου Robert Harris, εκδόσειςΨυχογιός
Εναλλακτική Ιστορία, Γιώργος Στάμκος, Εκδ. Άγνωστο 2009
