Το νέο Ελληνικό κράτος με την μορφή που υπάρχει σήμερα είναι ένα κράτος που στην ουσία μετράει δύο αιώνες ζωής και ύπαρξης. Και αν θέλαμε να το προσδιορίσουμε με βάση τα σημερινά του σύνορα, στην πραγματικότητα απαριθμεί μόλις έναν αιώνα ζωής, εφόσον ως απαρχή και βάση για την σημερινή μορφή του αποτελεί η Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, με την οποία ορίστηκαν τα σύνορα του νέου Ελληνικού κράτους, τα οποία ισχύουν έως και σήμερα. Στη διάρκεια αυτών των δύο αιώνων, πολλές κυβερνήσεις διαδέχτηκαν την εξουσία του μικρού αυτού κράτους, το οποίο βέβαια λόγω της νευραλγικής του θέσης κέντριζε πάντα το ενδιαφέρον των διεθνών πολιτικών σκοπιμοτήτων και βλέψεων. Πολλές φορές, μάλιστα, οι διάφορες πολιτικές παρατάξεις, που υπήρχαν και δρούσαν κατά καιρούς στην Ελλάδα, αν και αντίθετες ορισμένες φορές, χρειάστηκε να συνεργαστούν μεταξύ τους. Οι εν λόγω συνεργατικές κυβερνήσεις που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια αυτών των δύο αιώνων, μπορούν να απαριθμηθούν στις επτά, αριθμός αρκετά μεγάλος για ένα τόσο σύντομο σχετικά διάστημα 200 ετών.
Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να παρουσιάσει, σε μία ιστορική αναδρομή, αυτές τις επτά συνεργατικές κυβερνήσεις και να διερευνηθεί η σκοπιμότητά τους κάθε φορά, ώστε να συνδεθούν με σημαντικά ιστορικά και πολιτικά γεγονότα που προηγούνταν ή ακολουθούσαν κάθε φορά.
Η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας ή με άλλη ορολογία «οικουμενική κυβέρνηση» συγκροτήθηκε το 1877 και η τελευταία πριν την σημερινή το 1989. Το 1877, ο ναύαρχος Κωνσταντίνος Κανάρης προχώρησε στον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης με την συμβολή των τεσσάρων πολιτικών αρχηγών, των τότε πολιτικών κομμάτων. Αυτοί οι πολιτικοί αρχηγοί ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης, ο Θεόδωρος Δεληγιάννης, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και ο Θρασύβουλος Ζαΐμης. Φυσικά πρωθυπουργός στην εν λόγω κυβέρνηση ορίστηκε ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση συγκροτήθηκε μετά από την λαϊκή απαίτηση για συνεργασία όλων των κομμάτων, προκειμένου να προετοιμαστεί η χώρα για τον επικείμενο ρωσοτουρκικό πόλεμο, στον οποίο όμως δεν συμμετείχε τελικά η Ελλάδα, η οποία υπάκουσε στις προτροπές της Αγγλίας για μη εμπλοκή της στον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας. Η εν λόγω κυβέρνηση μπορεί επιφανειακά ως σκοπό να είχε την πολεμική προετοιμασία της χώρας σε κλίμα συνεργασίας και συνοχής, αλλά καταδεικνύει την αδυναμία των τότε πολιτικών αρχηγών να καθοδηγήσουν τον λαό. Η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν ρευστή και αυτό καταδεικνύεται και από την συχνή μετέπειτα εναλλαγή των πολιτικών αρχηγών στις κυβερνήσεις. Μάλιστα η εν λόγω ρευστή κατάσταση θα συνεχιστεί για αρκετά χρόνια και θα οδηγήσει την Ελλάδα στον επιζήμιο πόλεμο με την Τουρκία, το 1897.
Μία δεύτερη απόπειρα για συγκρότηση οικουμενική κυβέρνησης πραγματοποιήθηκε το 1926. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Αλέξανδρος Ζαΐμης και συμμετείχαν τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα εκείνης της εποχής, το κόμμα των Φιλελευθέρων, το Λαϊκό κόμμα, οι Ελευθερόφρονοι και η Δημοκρατική Ένωση. Η εν λόγω κυβέρνηση σχηματίστηκε διότι κανένα κόμμα δεν κέρδισε την πλειοψηφία στις εκλογές. Σε μία περίοδο ιδεολογικής κρίσης στην Ελλάδα, με τον λαό να είναι ακόμα μουδιασμένος από την καταστροφή στην Σμύρνη και όλα τα γεγονότα που ακολούθησαν ( Συνθήκη της Λωζάνης, Ανταλλαγή των πληθυσμών με την Τουρκία, η Δίκη των έξι, κτλ) αλλά να ταλανίζεται και να διχάζεται και από διάφορα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα της εποχής, όπως το οικονομικό σκάνδαλο με την εταιρεία ηλεκτρισμού POWER και τις παράνομες συμβάσεις των πολιτικών της εποχής ή το πολιτικό σκάνδαλο με την ονομασία «Αποτακτικό», που ήταν η στάση της πολιτείας και των πολιτικών απέναντι σε απότακτους στρατιωτικούς, οι οποίοι όμως συμμετείχαν σε κινήματα της εποχής.
Μία τρίτη προσπάθεια οικουμενικής κυβέρνησης, η οποία ονομάστηκε «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας», πραγματοποιήθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1944, στο Κάιρο, ως εξόριστη κυβέρνηση, η οποία μετέβη στην Ελλάδα, μετά το τέλος της Αντίστασης και του εμφύλιου που επακολούθησε. Σε μία εποχή διχασμού του ελληνικού λαού, με τους αντιστασιακούς να βρίσκονται σε εμφύλιο πόλεμο και με όλα τα άσχημα γεγονότα που επακολούθησαν, η εν λόγω κυβέρνηση επιχειρούσε να κατευνάσει τα πράγματα και να αναδιοργανώσει τη χώρα, μετά την αντίσταση κατά των Γερμανών/Ιταλών και τον εμφύλιο που επακολούθησε. Μία έντονα ρευστή περίοδο με τους αντιστασιακούς να μην δέχονται την νομιμότητα μίας τέτοιας κυβέρνησης από ανθρώπους που βρίσκονταν εξόριστοι και δεν έζησαν ούτε την αντίσταση, ούτε τον εμφύλιο από κοντά.
Η τέταρτη διαδοχικά χρονικά οικουμενική κυβέρνηση σχηματίστηκε το 1974 υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μετά την Δικτατορία των Συνταγματαρχών του 1967. Η εν λόγω κυβέρνηση είχε σκοπό την συνεργασία των πολιτικών αρχηγών προκειμένου να θέσουν ξανά τα δημοκρατικά θεμέλια της Ελλάδας. Στην συγκεκριμένη κυβέρνηση συμμετείχαν στελέχη πολιτικά των προδικτατορικών κυβερνήσεων αλλά και άνθρωποι που πήραν μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Εκτός από τον Κ. Καραμανλή, στην κυβέρνηση συμμετείχε και ο Φαίδωνα Γκιζίκης, μέλη της Ένωσης Κέντρου και της ΕΡΕ.
Η πέμπτη οικουμενική κυβέρνηση στην ιστορία του Νέου Ελληνικού κράτους συγκροτήθηκε τον Ιούνιο του 1989. Επρόκειτο για μία κυβέρνηση δικομματική με την συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων της Νέα Δημοκρατίας και του Συνασπισμού υπό τον Τζαννή Τζανετάκη. Βασική αποστολή της εν λόγω κυβάρνησης ήταν η παραπομπή σε δίκη του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και των υπουργών του για το οικονομικό σκάνδαλο που συγκλόνισε την Ελλάδα εκείνη την εποχή και πήρε το όνομα του υπουργού που συμμετείχε κυρίως στο εν λόγω σκάνδαλο και ονομάστηκε «οικονομικό σκάνδαλο Κοσκωτά». Ο ελληνικός λαός εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε με ψηφοφορία να αναδείξει μία νέα κυβέρνηση διότι, αν προκηρύσσονταν εκλογές, το εν λόγω σκάνδαλο θα παραγραφόταν. Οπότε, έπρεπε τα δύο κόμματα να συνεργαστούν.
Η έκτη και τελευταία κυβέρνηση για τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα ήταν αυτή που συγκροτήθηκε την ίδια χρονολογία και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 1989, υπό τον Ξενοφών Ζολώτα και με την συμφωνία όλων των πολιτικών κομμάτων της εποχής, διότι στις εκλογές κανένα κόμμα δεν κέρδισε την αυτοδυναμία της βουλής. Ο ελληνικός λαός μπερδεμένος και συγχυσμένος από το οικονομικό σκάνδαλο Κοσκωτά έδωσε ένα γερό χτύπημα στην αυτοδυναμία των τότε δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Επίλογος
Από την παραπάνω ιστορική αναδρομή καταδεικνύεται ότι η σημερινή εν έτη 2013 συνεργατική κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά, η οποία ήταν τρικομματική, εφόσον συμμετείχαν τρία πολιτικά κόμματα και εξελίχθηκε σε δικομματική μετά το πολιτικό σκάνδαλο κατάργησης της Κρατικής/Δημόσιας Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης, με την συμμετοχή σ’ αυτήν δύο κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, πάλι υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Η εν λόγω κυβέρνηση αποτελεί την έβδομη κατά σειρά στην ιστορία του Νέου Ελληνικού Έθνους.
Με βάση όλα τα παραπάνω ένα βασικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι στην Ελλάδα, σε περιόδους κρίσης πολιτικής, όπου ο λαός μπερδεύονταν και οι εκάστοτε πολιτικοί αρχηγοί δεν γνώριζαν με σιγουριά πώς να διατηρήσουν ή και να κερδίσουν την εξουσία, άνετα και χωρίς ιδεολογικά κολήμματα ή ιδεολογικές αντιθέσεις που ούτως ή άλλως υπάρχουν μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, προέβαιναν σε κυβερνήσεις συνεργασίας με την πρόφαση ότι αυτές συγκροτούνται για το καλό του Ελληνικού λαού. Σε ένα κράτος που από την σύνταξη τους πρώτου Συντάγματος για την ύπαρξή του μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, όπου κυριαρχούσε και κυριαρχεί η ρουσφετολογία, όπου οι εκάστοτε πολιτικοί χρησιμοποιούν όλα τα μέσα προκειμένου να κερδίζουν ψήφους, για ποια ιδεολογία πολιτικών κομμάτων θα μπορούσαμε άραγε να μιλάμε; Όταν τόσο εύκολα οι εκάστοτε πολιτικοί αρχηγοί ξεπουλάνε υποτιθέμενες ιδέες και αξίες και συνεργάζονται με πολιτικούς αντιπάλους, μόνο και μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον! Δυστυχώς η αλήθεια είναι σκληρή και ο λαός πάντα βρίσκεται στην μέση όλων των πολιτικών σκοπιμοτήτων.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
https://el.wikipedia.org/wiki/
http://arismentizis.blogspot.gr/
Ιστορία του ελληνικού έθνους, εκδοτική Αθηνών
