1. Μικρή βιογραφία:
Ο Άγις Στίνας (κομματικό ψευδώνυμο του Σπύρου Πρίφτη) γεννήθηκε στο χωριό Σπαρτύλας της Κέρκυρας στα 1900. Τέλειωσε την μέση εμπορική και από παιδί, 14 - 15 ετών, επηρεάζεται από τις σοσιαλιστικές ιδέες, συμμετέχοντας στην νεολαία του σοσιαλιστικού ομίλου της Κέρκυρας.
Γίνεται μέλος του ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ, από το 1918, όταν η ομάδα στην οποία συμμετέχει αποτελεί έναν από τους συνιδρυτικούς πυρήνες, στην ίδρυση του νέου κόμματος.
Λιποτάχτης από τον στρατό το 1921, με πλούσια κομμουνιστική δράση, που του στοίχισε καταδίκες, φυλακίσεις και εξορίες, εξελίσσεται μέσα στην κομματική ιεραρχία σαν ένα από τα πιο σημαντικά στελέχη. Υποψήφιος βουλευτής του Νομού Κερκύρας το '26, γραμματέας της Κ.Ο. Πειραιά, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και γραμματέας της περιφέρειας Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Διαγράφεται στα 1931 από το ΚΚΕ, ύστερα από διαφωνία του για την καθαίρεση της Κεντρικής Επιτροπής και τον διορισμό νέας, με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, ύστερα από επέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
“Απ' αυτό”, όπως σημειώνει ο ίδιος σε αυτοβιογραφικό σημείωμα, “πέρασα στον Τροτσκισμό. Είχα και εγώ όπως και πολλοί άλλοι την αυταπάτη ότι αυτός εκπροσωπούσε την επαναστατική πτέρυγα του κινήματος. Τυπικά, ήμουν μέλος της 4ης Διεθνούς μέχρι τα μέσα του '47. Τον Μάρτη του 1935, ύστερα από οξείς ιδεολογικούς αγώνες στο χώρο της αυτοκαλούμενης «αριστερής αντιπολίτευσης», δημιουργείται μια πολιτική ομάδα που ξεχωρίζει απ' όλες τις άλλες τάσεις, ομάδες, οργανώσεις, κόμματα και από τις προγραμματικές τις αρχές και από τα μέσα και τις μορφές πάλης και από τη μαχητικότητα, την αφοσίωση και το ήθος των μελών της. Για τις ιδέες και τη δράση αυτής της ομάδας, παίρνω όλη την ευθύνη. Και εντελώς ιδιαίτερα παίρνω όλη την ευθύνη για τις θέσεις και τη δράση της στον πόλεμο και στην κατοχή. Αυτή η ομάδα διατηρεί τη συνέχεια της μέχρι σήμερα. Και είναι μία από τις πολύ λίγες παλιές επαναστατικές ομάδες που στάθηκε ικανή (με την πολύτιμη βοήθεια του Καστοριάδη) να αποβάλλει ό,τι από την παλιά θεωρητική πανοπλία του κινήματος εμπόδιζε τη δράση του και να προσαρμοστεί μ' αυτό που γενικά λέμε «πνεύμα» του γαλλικού Μάη του '68”.
Μελέτες και άρθρα έχει γράψει στις εφημερίδες και τα περιοδικά: Ριζοσπάστης, Φωνή του Εργάτη, Εργατική, Νεολαία, Εξόριστος Επαναστάτης (Ανάφη 1926), Καπνεργάτης, Αντιφυματικός αγώνας, AVANTI, Σημαία του κομμουνισμού. Διαρκής Επανάσταση, Μπολσεβίκος, Νέα Εποχή, Εργατικό Μέτωπο, Δελτίο της Ακροναυπλίας, Εργατική Πάλη, Εσωτερικό Δελτίο ΚΔΚΕ, Νέο Ξεκίνημα, Πεζοδρόμιο, Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
Έχει γράψει και εκδόσει τις μπροσούρες: κριτική στις αποφάσεις της 4ης ολομέλειας του ΚΚΕ ('32), χρονικά της ομάδας ('50), «εργατικά» κόμματα, «εργατικά» κράτη και το απελευθερωτικό κίνημα της εργατικής τάξης ('65). Επίσης, τα βιβλία "Αναμνήσεις" ('77), "ΕΑΜ - ΕΛΛΑΣ - ΟΠΛΑ" ('82).
Έχει μεταφράσει και προλογίσει: «οι σοσιαλιστές και ο πόλεμος» του Λένιν, «Κριτική εκτίμηση της ρωσικής επανάστασης» της Λούξεμπουργκ, «Η ζωή της Ρόζας Λούξεμπουργκ» του Φρέλιχ. Πρόλογοι του ακόμα υπάρχουν στα: «Επαναστατικό κίνημα στον σύγχρονο καπιταλισμό» και «η Ουγγρική Επανάσταση του '56» του Καστοριάδη.
Μέχρι το 1926, υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα: Σπύρος Πρίφτης. Από το 1926 και συνέχεια με το Α. Στίνας. Άλλα ψευδώνυμα: Άγις, Δηρός, Κορφιάτης, Φιλίππου.
Πέθανε στις 06/11/1987.
2. Δύο Παράγραφοι απο το βιβλίο του "Αναμνήσεις", εκδόσεις ύψιλον:
α. Η δικτατορία δεν μπορεί να επιβληθεί παρά μόνον όταν δημιουργηθούν κατάλληλες γι’ αυτήν συνθήκες. Όσο οι εργαζόμενες μάζες διατηρούν την πίστη στον εαυτό τους και στη δύναμη τους, όσο αυτές βρίσκονται ορθές στο χαράκωμα, καμιά δύναμη δεν μπορεί να επιβληθεί. Άλλο είναι να θέλεις τη δικτατορία και άλλο να μπορείς να την επιβάλλεις. Για να είναι δυνατή η επιβολή της δικτατορίας πρέπει προηγούμενα να έχουν απογοητευτεί και αποθαρρυνθεί οι εργατικές μάζες, να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στη δύναμη τους, να έχει πέσει ο ενθουσιασμός τους και η μαχητικότητα τους. Δηλαδή πρέπει να έχει καταρρεύσει το μέτωπο της εργατικής τάξης. Και εκείνοι που αναλαμβάνουν αυτό το έργο της διάβρωσης από μέσα και τελικά της κατάρρευσης και της διάλυσης του μετώπου των μαχόμενων μαζών είναι τα ίδια τα κόμματα τους. Αυτά με την πολιτική τους ανοίγουν το δρόμο στη φασιστική αντίδραση και στη δικτατορία. Αυτή είναι υπό μια έννοια η «ιστορική τους αποστολή». Δεν υπάρχει καμιά υπερβολή σ’ αυτά. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι ολόκληρη η ιστορία του εργατικού κινήματος και εδώ και σ’ όλον τον κόσμο.
β. Είναι η επανάσταση έργο κομμάτων, αρχηγών και δημαγωγών; Γίνεται αυτή κατά παραγγελία; Τι είναι η επανάσταση και σε τι αυτή διακρίνεται από τον ανταρτοπόλεμο, είναι ένα ζήτημα αποφασιστικής σημασίας ιδιαίτερα σήμερα για το κίνημα και τους αγωνιστές του. Η επανάσταση δεν παραγγέλνεται, δεν γίνεται κατ’ εντολή, δεν είναι έργο αρχηγών και κομμάτων, δεν είναι μία συνωμοτική επιχείρηση, αλλά αυθόρμητο κοινωνικό φαινόμενο που έχει την πηγή του στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας και στο βαθύ για την εποχή μας παραλογισμό του καπιταλισμού και στη δυτική και στην ανατολική του μορφή. Κι ακόμα η Επανάσταση έχει την κακή ή την καλή συνήθεια να ξεσπάει όταν κανείς δεν την περιμένει. Και οι πρώτοι που ξαφνιάζονται είναι τα «εργατικά» κόμματα και οι αρχηγοί τους.
3. Για τον Σπύρο Στίνα.
(του Κορνήλιου Καστοριάδη, απόσπασμα κείμενο που εκφωνήθηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας στο πολιτικό μνημόσυνο, το Μάρτιο του 1989 )
Με το θάνατο του Στίνα χάθηκε όχι μόνο ένας ήρωας αλλά ένας τύπος ανθρώπου που η σημερινή κοινωνία δεν φαίνεται πια ικανή να δημιουργήσει κι ούτε καν και να ανεχθεί. Αρχίζοντας να σκέφτομαι για το τι θα σας έλεγα σήμερα μου ήρθε στο νου ο ομηρικός στίχος «ανδρός ον ουδ' αινείν τοίσι κακοίσι θέμις» (ενός άντρα ούτε και να τον παινούν αυτοί οι κακοί δεν ταιριάζει) και θα τον διόρθωνα λέγοντας «ανδρός ον ουδ' αινείν ημίν κακοίσι θέμις». Να τον πει κανείς άγιο θα ήταν ύβρις. Ό, τι και να κάνει ένας άγιος το κάνει με την ακράδαντη ψευδαίσθηση πως κάποτε και κάπου θα πληρωθεί. Αλλά η αφάνταστα βασανισμένη ζωή του Σπύρου - δεκαετίες στην Ακροναυπλία, Αίγινα, νησιά, τμήματα μεταγωγών, τμήμα καταδίκων στη Σωτηρία γιατί ήταν χρόνιος φυματικός - ζωή που ο άνθρωπος αυτός δεν έφαγε, όταν ήταν αφυλάκιστος, συχνά ζεστό φαϊ και που δεν τη γλύκανε ούτε μια γυναίκα ούτε ένα παιδί, δεν έβρισκε ούτε στήριγμα, ούτε παρηγοριά σε καμιά εξωκόσμια υπόσχεση. Μόνο τον εστήριζε η ελπίδα πως η ανθρωπότητα θα μπορέσει κάποτε να ανδρωθεί και να ελευθερωθεί. Τα τελευταία του χρόνια, παρά την απόγνωση που του δημιουργούσε η σύγχρονη κατάσταση, προσπαθούσε με αγωνία να αποκρυπτογραφήσει μέσα στη χαώδη πραγματικότητα και τα μικροσκοπικότερα σημεία που θα μπορούσαν να δείξουν πως το κίνημα για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, το πραγματικό επαναστατικό κίνημα, μένει πάντα ζωντανό.
Ολόκληρο το κείμενο από εδώ.
4. Βίντεο με συνέντευξη του Άγι Στίνα το 1985. Παρατίθεται σε τρία μέρη.
Μέρος πρώτο:
Μέρος δεύτερο:
Μέρος τρίτο:
5. Επίλογος.
Ίσως η μελέτη της ζωής και του έργου του Σπύρου Πρίφτη, ενός απτόητου ανθρώπου, ενός αμετανόητου αγωνιστή μέχρι το θάνατό του. Αφού ακόμη και τη σύνταξη που προσφέρθηκε από το κράτος να πάρει στα τελευταία του για την Εθνική Αντίσταση, δεν τη δέχτηκε, λέγοντας πως "Μα εγώ πάντα πολεμούσα το κράτος!”. Έτσι πέθανε πάμφτωχος, χωρίς καμία αναγνώριση, η οποία θα τον αλλοτρίωνε. Ίσως λοιπόν η μελέτη αυτής της ενδιαφέρουσας προσωπικότητας να είναι ένα μικρό βοήθημα στους καιρούς που ζούμε. Να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία, σκοπό της ζωής και κυρίως στάση ζωής. Για μια καλύτερη, αυτόνομη και ισόνομη κοινωνία και ζωή που όλοι πιστεύω αναζητούμε ή τουλάχιστον σκεφτόμαστε.
Πηγές:
http://hypnovatis.blogspot.gr/
Από το βιβλίο του "Αναμνήσεις", εκδόσεις ύψιλον.
