Γλυκιά μου,
Ήθελα από καιρό να σου γράψω αυτό το γράμμα. Να, που επιτέλους έχω την ευκαιρία. Δεν με ξέρεις, αλλά εγώ σε ξέρω καλά. Από μικρή σε θυμάμαι.
Εσύ δεν ήσουν που είχες πάρει από τους θεούς τα πιο όμορφα δώρα; Όμως μια μέρα άνοιξες και το κουτί με όλα τα άσχημα του κόσμου. Προσωπικά, ποτέ δεν σου έριξα ευθύνη. Πάντα όμως σε λυπόμουν. Φθαρτή κι αδύναμη να υποκύψεις σε μια απλή εντολή, ανυπόμονη για να ακούσεις μια συμβουλή.
Θα μπορούσες να είχες μείνει γνωστή ως η πιο προικισμένη, η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη κι η πιο καλοσυνάτη. Εσύ, όμως, κρατούσες εκείνο το κουτί κοντά σου.
Ένα κουτί, που μέρα με τη μέρα ο δημιουργός του έβαζε μέσα σε αυτό όλη την κακία του κόσμου. Νόμιζε ότι έτσι θα γλιτώσουν οι άνθρωποι άπ' τα δεινά. Έβαλε μέσα την έχθρα, τον πόλεμο, την αδικία, την πείνα... Κι εμπιστεύτηκε εσένα να το φυλάξεις, μια θνητή...
Πίστευες ότι θα το έκρυβες για πάντα και κανείς δεν θα μάθαινε για αυτό, σωστά; Μπορούσες γενικά να είχες ξεχάσει και πού το έκρυψες. Αλλά γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο; Αυτό δεν είναι άλλωστε το πιο απρόσμενο δώρο; Εκείνο, δηλαδή, που δεν ξέρεις τι περιέχει.
Δεν ήσουν περίεργη. Δικαιούσουν να μάθεις το περιεχόμενό του. Ήταν δικό σου. Σίγουρα υπήρχε λόγος που ήταν κλειστό αλλά σίγουρα υπήρχε λόγος που μπορούσε να ανοιχτεί και μάλιστα εύκολα.
Κι έφτασε εκείνη η στιγμή που το άνοιξες και σκόρπισες στον κόσμο τη δυστυχία, τη μιζέρια, το θάνατο, τις αρρώστιες.
Μπορεί να κατηγορήθηκες γι' αυτό και μπορεί και να μετάνιωσες. Γράφω απόψε να σου πω ότι δεν φταις: τίποτα από όλα αυτά δεν τα δημιούργησες εσύ. Και να θυμάσαι: μπορεί να έχεις πάνω σου όλα τα όμορφα δώρα του κόσμου και ναι, να κρύβεις και πολλά αποτρόπαια, αλλά να ξέρεις ότι γι' αυτά τα «δώρα» έχουν προνοήσει άλλοι πριν από εσένα. Ό,τι μας έφερε το κουτί είναι ένα ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΖΗΤΗΜΑ. Σήμερα, ό,τι παραμένει σε εμάς επάνω είναι μόνο ένα ΘΕΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ.
Ένα κείμενο από την Κλαίρυ
