Ο Λευτέρης Αντωνίου γεννήθηκε το 1979 στη Λαμία. Από μικρή ηλικία ασχολείται με τη φωτογραφία και την ποίηση. Έχει αυτοεκδόσει μια ποιητική συλλογή με τίτλο «52»... 52 μέρες αγγαρείας επεξηγεί στην πρώτη σελίδα.. Ποιήματα που έχουν γραφτεί κατά τη διάρκεια της θητείας του στο στρατό και αντανακλούν την ψυχολογική του κατάσταση τότε…
Παραθέτουμε το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου, που έχει γραφτεί από τον ίδιο και περιγράφει τον τρόπο που σκέφτεται, όταν γράφει, καθώς και ένα από τα ποιήματα της συλλογής.
«Λίγα λόγια για εμένα:
Εστιάζομαι στην ένταση και το πάθος της στιγμής, προσπαθώ να περάσω στο χαρτί τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής και όχι να βρω τις κατάλληλες λέξεις, για να γίνει ομοιοκαταληξία και να αποκτήσει ένα λυρικό τόνο το ποίημα.
Δε θέλω να αλλάζω λέξεις και ας βλέπω ότι υπάρχουν καλύτερες μετά. Γιατί έτσι χαλάω το αρχικό κείμενο και του αλλάζω την αίσθηση του ακατέργαστου, του πρωτόγονου που έχει. Είναι αγνό και όχι κάτι στημένο. Γιατί δεν το παρήγγειλε κανείς, δημιουργήθηκε μέσα απ’ την ψυχή μου μετά από ταλαιπωρία.
Γράφω αυτοβιογραφικά, δηλαδή σαν ένα ημερολόγιο. Σκέψεις, συναισθήματα, λόγια, που μπορεί και να ανακυκλώνονται. Σα μια προσωπική, ψυχολογική άσκηση και αυτός ο τρόπος ίσως βοηθήσει και άλλους που μπορεί να βρουν κομμάτια της δικής τους ζωής στις λέξεις μου.»
ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΟΠΛΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ
Προσέξτε πολύ
Γιατί είναι επικίνδυνο
Τα άδεια όπλα σκοτώνουν,
Σκοτώνουν τα όνειρά μας.
Σκοτώνουν τις ιδέες
και το μυαλό μας
για να γίνουμε καλοί
υπάκουοι στρατιώτες.
Με την ανία
και τη χωρίς λόγο
προσοχή και υπομονή
να περάσει ο καιρός.
Υπομονή και εξάσκηση
Παίζουν με τα νεύρα
Προσποιούμαστε πολύ
Στον άχρηστο αυτό χρόνο.
Βιβλιογραφία:
52 (ποίηση), Λευτέρης Αντωνίου
