Ο Σταύρος Τσιώλης γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας στις 6 Οκτωβρίου του 1937. Έχει κάνει σπουδές πάνω στον κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Από το 1958, δούλεψε σαν βοηθός (ποικίλων εργασιών του κινηματογράφου), σε τουλάχιστον 50 ταινίες (πολλές από τις οποίες ήταν της Φίνος Φιλμ), κοντά σε πολλούς μεγάλους σκηνοθέτες της εποχής του. Η πρώτη δική του ταινία ήταν το 1968 για τη Φίνος Φιλμ "Μικρός δραπέτης". Το 1969, συνέχισε με τον "Πανικό" και τη "Ζούγκλα των πόλεων". Το 1970, έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία "Κατάχρηση εξουσίας". Τον ίδιο χρόνο, εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία.
«Όταν γυρνάς μετά από δέκα πέντε χρόνια στο χώρο, δε μπορείς να ξεφύγεις από έναν κινηματογράφο αυτοβιογραφικό. Πρώτα, θέλεις να εξομολογηθείς τον πόνο και σιγά – σιγά, μόλις καθαρίσεις με αυτόν τον λογαριασμό, είναι σα να φεύγουν τα σύννεφα και ανακαλύπτεις ότι η ζωή είναι απίστευτα σπάνιο και όμορφο πράγμα. Ο Χρήστος Βακαλόπουλος έλεγε - και συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτό - πως ο κινηματογράφος είναι τέχνη οντολογική, δηλαδή η ύπαρξη των πραγμάτων και των ανθρώπων και όχι η ερμηνεία τους... είναι το μεγάλο θαύμα, το μεγάλο αίνιγμα.»
Με το "Ακατανίκητοι εραστές" (1988), ο Τσιώλης κέρδισε την αθωότητα που φαίνεται να αναζητούσε μέσα στα χρόνια της απουσίας του από τον κινηματογράφο και της βασανιστικής συνδιαλλαγής του, όπως ο ίδιος ομολογεί, με τα ψυχιατρεία. Kαι αυτή η αθώα ματιά παρατήρησης του κόσμου είναι συνυφασμένη με την τρυφερότητα. Ο ήρωας του Τσιώλη είναι ρεαλιστής, γήινος, δεν ψάχνει για ανύπαρκτα πράγματα. Όμως η ίδια η πραγματικότητα είναι αυτή που μετατρέπεται σε κόσμο, όχι σπάνια φανταστικό, γκροτέσκο, τρυφερό και σκληρό, ρομαντικό και ρεαλιστικό. Ένα καλοκαίρι στην ελληνική ύπαιθρο, κάθε άλλο παρά γραφικό ή φορτωμένο με παρατηρήσεις διανοούμενου· είναι καλοκαίρι που περνάει στο πετσί μας και τα ελάχιστα ηθογραφικά στοιχεία υποβοηθούν παρά αδυνατίζουν την ποιητική ματιά του σκηνοθέτη.
«Από μικρός ονειρευόμουν να γυρίσω τον κόσμο και, αφού δεν τα κατάφερα, ταξιδεύω μέσα από τις ταινίες μου. Είναι μεγάλη περιπέτεια ο κινηματογράφος. Μου καλύπτει την ανάγκη μου να 
βγω έξω να γνωρίσω κι άλλους ανθρώπους κι άλλους πολιτισμούς. Στην πραγματικότητα, είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος και περιμένω πότε θα ξεκινήσω μια ταινία για να... την "κοπανήσω"!»
Οι ταινίες του έχουν ένα ιδιαίτερα προσωπικό στυλ καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και τη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα σενάριά του αποτελεί η περιπλάνηση, αρκετές φορές στον τόπο καταγωγής του, την Αρκαδία. Σε πολλές ταινίες του, χρησιμοποίησε σαν πρωταγωνιστή τον Αργύρη Μπακιρτζή, επικαλούμενο και ως "μούσα" του!
Ο Σταύρος Τσιώλης προσεγγίζει όλη την ελληνική ενδοχώρα με αθωότητα και παρθενιά στο βλέμμα του, και αυτό του επιτρέπει να ανακαλύπτει μια όψη της ζωής που συχνά μας διαφεύγει. Αυτό που αντικρίζουν οι ήρωες, καθώς περιηγούνται, είναι ένας κόσμος καθαρός, αγνός, ευθύς, χωρίς επιτήδευση, όπου η ζωή και η καθημερινότητα παρουσιάζεται χωρίς επικαλύψεις ή ωραιοποιήσεις και το συναίσθημα είναι γνήσιο και άμεσο. Πρόσωπα, όπως οι γυναίκες, ο βοσκός στο "Παρακαλώ γυναίκες…", η ηλικιωμένη DJ στο "Ας περιμένουν…", ο μικρός δραπέτης στο "Ακατανίκητοι Εραστές" ή οι τσιγγάνοι περιπλανώμενοι πωλητές έχουν την λάμψη και την αυθεντικότητα της αληθινής ζωής: με την καθαρότητα του λόγου, την αυθόρμητη και αδιαμεσολάβητη υπόστασή τους, την απουσία κάθε είδους ναρκισσισμού ή εκζήτησης και το ανεπιτήδευτο της παρουσίας τους απομακρύνουν τις όποιες αναμνήσεις του άστεως.
Πού βρίσκεται το πρόβλημα που δεν επιτρέπει στις μάζες να κατακλύσουν τις αίθουσες που προβάλλονται οι ταινίες του Τσιώλη; Πολύ απλά, στο ότι ο Τσιώλης χρησιμοποιεί λαϊκά θέματα, δεν κάνει ταινίες για τα γούστα του μαζανθρώπου, σέβεται τον άνθρωπο του όποιου πολιτιστικού επιπέδου, ενώ ο άνθρωπος του μεσαίου πολιτιστικού επιπέδου δε σέβεται τον εαυτό του και κατά συνέπεια, τον αφήνει αδιάφορο ένας κινηματογράφος που τον σέβεται. Ο σκηνοθέτης αναζητά, ανακαλύπτει και εκθέτει την αληθινή Ελλάδα που μοιάζει να μας διαφεύγει. Αυτή η έκθεση, όπως και κάθε έκθεση, ενοχλεί τον εκτεθειμένο, του αναμοχλεύει οικεία κακά, με κώδικες μη αγοραίους· δεν τους καταλαβαίνει, τους υποπτεύεται και τους φοβάται.
Ευχόμαστε ζωηρή πορεία στον άνθρωπο τούτο που "τόσα" μας διδάσκει.
Φιλμογραφία
√ Ο μικρός δραπέτης (1968)
√ Πανικός (1969)
√ Ζούγκλα των Πόλεων (1969)
√ Κατάχρηση εξουσίας (1970)
√ Μια τόσο μακρυνή απουσία (1985)
√ Σχετικά με τον Βασίλη (1986)
√ Ακατανίκητοι εραστές (1988)
√ Έρωτας στη Χουρμαδιά (1990)
√ Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992)
√ Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1995)
√ Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)
√ Φτάσαμεε! (2004)
Θεατρικά
∞ "Τα κοκκινομπλέ πατίνια" (2006)
∞ "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης" (2011)
∞ "Η πόρτα" (2012)
Πηγές:
1. Σταύρος Τσιώλης, Ταξιδεύοντας με τον Πάοκ, Αιγόκερως/ Θέατρο Παραστάσεις Θέατρο Τέχνης, isbn 978-960-322-419-8
3.http://el.wikipedia.org/wiki/
4.http://www.facebook.com/pages/
Αποκόμιση Φωτογραφιών:
2. http://www.athinaecinema.gr/
3. http://www.greekopinions.gr/
